Let England shake van PJ Harvey is dé plaat van 2011.
Althans volgens de popcritici in Nederland, België, het Verenigd Koninkrijk en de USA. Popkenners die zich een keer per jaar uit (moeten) spreken over de vraag welke albums (dus geen losse liedjes) er in een bepaald jaar toe doen. Let England shake van Polly Jean Harvey kwam medio februari al uit maar is uiteindelijk in alle tien bladen – die voor het totaaloverzicht zijn gebruikt – genoemd. Nummer twee – Bon iver van Bon iver – werd in 9 van de 10 bladen genoemd, maar Let England shake eindigde in vier van de tien lijstjes op de eerste plaats en in (de) Q op nummer twee. Klik hier voor het uitvoerige overzicht op muzieklijstjes.
Hieronder worden de belangrijkste albums van 2011 onder uw aandacht gebracht.
De top tien -> genoemd in 7 tot 10 muziekbladen
De volgende 8 -> komen voor in zes tijdschriften
De volgende 16 -> werden vijf keer genoemd
Al met al 34 platen van het jaar 2011
Een mooie verzameling. Divers qua stijl. Oude en vooral veel nieuwe namen. Alle cd’s kunt u lenen in de collectie van BasisBibliotheek Maasland. Dat klinkt logisch maar is het niet (langer). In 2011 hebben (te) veel bibliotheken het besluit genomen om te stoppen met hun cd-afdelingen. In Brabant sloten o.a. Eindhoven en Breda haar afdelingen. En stellen die in plaatsen als Tilburg of Helmond niet veel meer voor.
Deze trieste tendens kan ook in de regio Noord Oost Brabant (het werkgebied van BasisBibliotheek Maasland) worden doorgetrokken naar de ‘platen’zaken. Die bestaan feitelijk niet meer. Althans een zaak waar het gros van dé platen van 2011 gewoon op voorraad is en personeel rondloopt dat begrijpt waar iemand het over heeft als gevraagd wordt naar de Wild beasts of Gillian Welch. Gratis leidt tot dit soort rampen. En alle Spotify’s van de wereld kunnen die conclusie helaas niet onderuit halen.
Klik hier voor een andere (meer persoonlijke) lijst van een aantal albums die er in 2011 ook toe deden. En een luisterend oor verdienen in 2012. Er zit enige overlap in met de top 34 van 2011.
| 1 | PJ Harvey. Let England shake (Island) Het was een surrealistisch tafereel in de zondagochtend talkshow van Andrew Marr bij de BBC, 18 april 2010. Zangeres PJ Harvey was te gast in het programma om te vertellen over haar nieuwe album Let England shake, dat op dat moment nog opgenomen moest worden. Het zou een wrange plaat worden vol dood en verderf. Een bloederige verzameling songs over conflicten en oorlogen. In een opvallende outfit met zwarte veren speelde ze het titelnummer, met als enige publiek de toenmalige minister-president Gordon Brown. ‘Het komt niet vaak voor dat de minister-president in je publiek zit, laat staan dat je een liedje als “Let England shake” kunt spelen. Het was een van de hoogtepunten van mijn carrière. Hij heeft er na afloop niets over gezegd, maar ik kan me niet voorstellen dat hij onder de tafel vrolijk met zijn voet mee zat te bewegen. Atze de Vries in de VPRO-gids Kwam medio februari 2011 uit, maar verwarrend was dat de platenmaatschappij op de cd 2010 aangaf als releasejaar. De vraag bij nieuw werk van Polly Jean Harvey is niet zozeer of het weer een grillig spel met contrasten, uitersten en mood swings zal zijn, maar op welke manier. Gaat ze schreeuwen? Lieflijk kirren? Echt zingen? Krassen over het schoolbord? Wordt ’t subtiel verleiden of toch recht op het doel af? En hoe zit ’t met de muziek? Hard, zacht, snel, traag, donker, licht, mooi, lelijk? Bij PJ Harvey is alles mogelijk, ook – zo blijkt nu -als de nieuwe plaat helemaal niet over Polly de Onberekenbare zélf gaat. Deze prachtige zinnen en beeld van PJ Harvey komen uit de recensie van Erik van den Berg (maart 2011, Oor nummer 2) |
 | |
| 2 | Bon iver. Bon iver (4AD) De cd kent verschillende hoogtepunten, waaronder de single Calgary, en Towers. Die laatste is een jubelende liefdesbetuiging, waarin Vernon grandioos uitpakt met een orkestratie van in elkaar hakende twinkelakkoorden, elkaar antwoordende blazers en fanatieke strijkers. Liefde is opnieuw het thema – niet voor een vrouw, maar voor steden: Lisbon, Perth. Hester Carvalho in de NRC Denk aan een niet al te depressieve Elliott Smith in de vrije natuur. Ook fans van het Belgische Isbells en de Nederlandse formaties The black Atlantic en I am oak kunnen opnieuw met een gerust hart bij Bon iver aankloppen Wim Bemboom in Oor (6, juli 2011) |
De volgende acht cd’s werden in 8 of 7 tijdschriften genoemd
| 3 | Tune-yards. Who kill (4AD) On paper it sounds painfully hip: one woman making live loops and delving into African rhythms to create an organic 21st-century musical gumbo. Yet the sheer inventiveness and breadth of references – Afrobeat, punk, highlife, electro, dub – on Merrill Garbus’ second album combine into that rarest of results: something completely original. Aldus Ben Myers in juli (#212 Mojo). Uiteindelijk werd deze cd in 8 van de tien muzieklijstjes genoemd. |
| 4 | Kurt Vile. Smoke ring for my halo (Matador) De waardering voor het derde album van de Amerikaanse singer-songwriter (ex War on drugs) loopt uiteen van twee tot vier sterren. Onze duit? … hij klinkt minder rauw, minder eigengereid, minder dynamisch en ook nog eens minder urgent dan op zijn tweede cd. () Het is een nogal vlakke folk/popplaat met een te beperkt aantal opmerkelijke liedjes. () Te vaak echter is Smoke ring for my halo een audiovariant op zomeravondvoetbal met twee sterren. De mening van René Megens (Oor, 5/juni 2011) werd door anderen niet gedeeld. Deze cd werd in 8 van de 10 lijstjes opgenomen. Conclusie: luister zelf eens! |
| 5 | James Blake. James Blake (A&M) Wij bekennen: hadden er naast het bloedmooie Limit to your love tien naar zwavel, pis en meurende draken op het titelloze debuut van James Blake gestaan, dan nog hadden we het vier sterren gegeven. Twee voor elke supernova in zijn degoutant mooie pianocover van Leslie Feist: die wiebelende, allesverpulverende bas die de song de eerste keer openscheurt, en de weifelend gecroonde zinsnede ‘So carelessly there‘, met die licht verkouden stem van ‘m. Maar zie: James Blake bárst van de supernova’s (Kt in de Humo) |
| 6 | Fleet foxes. Helplessness blues (Bella union) “Rocklawaai raakt mij in het algemeen minder diep dan subtiele muziek, oude folkplaten of singer/songwriters als Judee Sill of Roy Harper.” De hype rondom Nirvana en Pearl jam was al voorbij toen hij opgroeide, maar het succes van die locale helden gaf hem de overtuiging dat een bestaan als muzikant, geen onrealistische droom hoefde te zijn. Jan Vollaard laat Robin Pechtold in de NRC aan het woord |
| 7 | Laura Marling. A creature I don’t know (Virgin) De 21-jarige Laura Marling, uit Londen, heeft haast: in vier jaar tijd maakte ze drie cd’s. De frêle zangeres, die binnen die periode drie keer van haarkleur veranderde, wisselt ook graag van stijl. Al zijn de verschuivingen klein. In ieder geval is A creature I don’t know de soberste en de meest akoestische die Marling heeft gemaakt. Hester Carvalho in NRC next |
| 8 | Josh T. Pearson. Last of the country gentlemen (Mute) Pearson hield het romantische half-kluizenaar goed vol. In het gehucht in Limestone County schreef hij zijn liedjes die nu na bijna tien jaar op plaat zijn verschenen: Poëtische juwelen over liefdesverdriet, grimmige teksten op verbluffend en soms uiterst wrang gitaarspel. Het bijna een kwartier durende Honeymoon’s great: wish you were here is een van de briljantste maar ook pijnlijke liedjes over vreemdgaan ooit geschreven. Uit een portret van Robert van Gijssel in De Volkskrant Na tien jaar stilte is er deze autobiografische cd van deprimerend mooie schoonheid, fenomenaal. Voor de nachtvlinders en broken hearted. (Henk Rijkenbarg in Heaven, nr. 3 van 2011) |
| 9 | Radiohead. The king of limbs (XL) Slechts acht nummers telt The king of limbs, maar ze betekenen een interessante wending in de carrière van Radiohead. () Er is alle ruimte voor ‘slippende’ ritmes, ingenieuze geluidscollages, opgeknipte vocalen, drukke percussie en rijke geluidstexturen. Er zitten enorm veel details en zegginsgkracht in op het eerste gehoor simpele songs … () Ze behoren tot de mooiste liedjes die Radiohead ooit schreef. Zo opent Jasper van Vugt zijn recensie in Oor 3 (april 2011) |
| 10 | Gillian Welch. The harrow & the harvest (Acony) Ik kende de tekst van elk nummer dat Gillian Welch en David Rawlings speelden en zong mee. Ik zong over een buurman die mij dreigde te verkrachten en die ik toen met een kapotte fles doodstak en ik hoopte dat ik niet van hem zou dromen. Ik zong dat ik jou kwijt was geraakt en dat ik nog steeds niet begrijp waarom. Ik zong dat ik weg zou vliegen, o gloria, in de morgen. Ik zong dat zes witte paarden mijn moeder kwamen halen en dat ik van haar hield. En ik danste en klapte en zong dat mijn ezel dood was. Columniste Esther Gerritssen beschrijft wat ze deed tijdens hét concert van beiden in Paradiso, maandag 7 november 2011. |
De volgende acht albums werden in de eindlijstjes van zes muziekbladen opgenomen.
| 11 | Kate Bush. 50 words for snow (Fish people) 50 words for snow is weer een echte nieuwe plaat, waarvan de muziek sterk in het verlengde van Aerial ligt. In de meeste songs wordt de zangeres begeleid door verstilde pianoklanken. De sfeer herinnert aan de albums die begin jaren zeventig op het ECM-label verschenen, of de muziek uit de nadagen van Talk talk. Je moet er moeite voor doen. De songs zijn lang. Kate Bush zelf heeft niet meer het bereik van weleer. Wie er voor gaat zitten, wordt echter rijkelijk beloond. Aldus Robert Haagsma in Lust for life (nummer 17 jan/feb 2012) |
| 12 | Bill Callahan. Apocalypse (Drag city) Het album eindigt met de Apocalyps, de ondergang van de wereld. In de woorden van Callahan brengt dat rust. Het afsluitende liedje heet One fine morning en de opgejaagde veedrijver uit het openingsnummer zingt het letterlijk: No more drovering. “Het zou best eens kunnen dat de wereld al is vergaan”, antwoordt hij als ik vraag of hij de toekomst somber inziet. “Al vanaf de jongste dag zijn er mensen die beweren dat het einde der tijden nabij is. Het is kennelijk een hardnekkig idee. Zou het niet zo kunnen zijn dat we inmiddels al in een andere dimensie van de tijd leven? Wie weet is ons concept van plaats en tijd wel achterhaald en maken we ons druk over zaken die al lang zijn gebeurd.” Uit een interview van Louis Nouws in Heaven (nr. 4/2011) |
| 13 | Destroyer. Kaputt (Dead oceans) Gelikte keyboards, cleane elektronische drumsounds, opgepoetst koper (zelfs een fluitsolo!), discobassen, alles riekt naar een nachtclub vol neonlicht en cokelijnen in de jaren tachtig, met Bejar als de playboy van This is not America en Absolute beginners – hij blijft wat dat betreft in character. Zelf noemt hij Bryan Ferry en Gil Evans als belangrijkste inspiratiebronnen voor Kaputt. Het verklaart het hoge jazzfunkgehalte. Het elektronische tapijt leende hij van Ryuichi Sakomoto. Koen Poolmoon in Oor ()2 – maart 2011) |
| 14 | Horrors. Skying (XL) Erik van den Berg noemt in zijn recensie in Oor (7/augustus 2011) veel groepen om de Horrors te plaatsen: Robert Smith, Interpol, Editors, Brian Eno, Joy division, Psychedelic furs, Neu!, The Sound, Simple minds, The Cure, Stone roses, Echo & the Bunnymen, The Human league, The Verve, Suede. En komt op zeker moment tot de volgende afronding: Grote verdienste van The Horrors is echter dat de stijlcitaten, net als op Primary colours, nauwelijks storen. Men doet er genoeg eigens mee en weet ondertussen heel slim elke saai- en voorspelbaarheid te vermijden. Let bijvoorbeeld eens op de noisy tempoversnelling halverwege Endless blue, de trompetjes (!) aan het het eind van Wild eyed of de manier waarop klapstuk Moving further away de volle acht minuten meeslepend blijft. () Als gezegd, een bevestiging dat dit het meest interessante en creatieve clubje is uit het gilde der eighties-heruitvinders. |
| 15 | My morning jacket. Circuital (V2) Circuital is een ouderwets My morning jacket-album. () Veruit het meest opvallende nummer op de plaat is echter Holdin’ on to black metal, met zijn van ene Thais popliedje geleende melodie, vrouwenkoor en onvoorziene break. Het muzikale equivalent van de verontrustende albumhoes? () Cicruital is misschien nog niet het magnus opum dat de Amerikaan in zich heeft, maar hij is een eind op weg. Tom Springveld in Oor (6, juli 2011) |
| 16 | St. Vincent. Strange mercy (4AD) Aan platgetreden paden heeft deze dame een broertje dood en dat hoor je terug in haar muziek. Net als voorgangers Marry me en Actor neemt Strange mercy de luisteraar mee door de bizarre belevingswereld van Annie Clark. () Toch kent Strange mercy ook zijn tekortkomingen: vocaal is Clark bepaald geen hoogvlieger en haar intellectuele afstandelijkheid maakt het moeilijk om je onvoorwaardelijk aan haar muziek over te geven. Maar wie wil inpluggen op het geluid van de art scene van new York anno 2011 is bij St. Vincent aan het goede adres. Matthijs Linnemann (Oor, 9 oktober 2011) |
| 17 | Tom Waits. Bad as me (Anti-) Kijk, daarom is het geven van een sterrenwaardering nu zo verdomde moeilijk. Tom Waits verdient sowieso vijf sterren voor het feit dat hij Tom Waits is. En op een slechte cd heb ik ‘m nog niet kunnen betrappen, de laatste kwart eeuw. Iedere andere artiest behalve Tom Waits had voor Bas as me ook geheid vijf sterren gekregen – en nog een beetje. De rijkdom aan sfeer, het gebrek aan stoplappen, de diepgang, de teksten – het is allemaal onovertroffen. Maar de man in kwestie moet het opnemen tegen de schaduw van Tom Waits. Dat is een gevecht dat niemand kan winnen, ook deze duivelskunstenaar zelf niet. David Kleijwegt legt in Vrij Nederland waarom deze ‘maar’ **** kreeg. |
| 18 | Wilco. The whole love (DPBM) Hoewel het overige repertoire van de cd conventioneler is, zijn zelfs daar voldoende kartelrandjes aanwezig om ver weg te blijven van de behaagzieke bui die Tweedy de laatste jaren in de studio in zijn greep leek te hebben. Oké, er staat misschien één rustig liedje te veel op The whole love, maar na een cd waarop ik met de grootste moeite één aardig liedje kon ontdekken, is dat pure winst. Wilco is terug. Ik bedoel: míjn Wilco is terug. David Kleijwegt is blij met de nieuwe Wilco plaat (VN) |
Tot slot 16 cd’s die voorkomen in 5 jaarlijstjes
| 19 | Adele. 21 (XL) Muziekeb: Voor haar tweede album ging Adele Adkins naar de Verenigde Staten, waar ze werkte met producer Rick Rubin. Eenmaal in Amerika, dompelde de jonge Londense zangeres zich onder in blues, gospel en country. Dat hoor je meteen terug in de fantastische opener Rolling In The Deep, een swingend soulnummer met gospelkoortje. Net als bij haar debuutalbum leverde een gebroken relatie de munitie voor de teksten. ‘Ik hoop niet dat ik de komende tien albums over het liefdesverdriet van tien verschillende mannen moet zingen’, sprak de zangeres zelf spottend in een interview. Feit is, dat ze haar hartzeer wederom overtuigend van zich af zingt. Dat doet ze in ballades (Don’t You Remember), gospelachtige songs (Take It All), doorleefde soul (Rumour Has It en I’ll Be Waiting) en, speciaal voor haar moeder, een cover van The Cure (Lovesong). Voor ieder wat wils dus en dat is knap. Adele behoudt hiermee de fans die haar oppikten na het horen van haar debuut, terwijl ze vast ook nieuwe luisteraars voor haar soulvolle geluid weet te interesseren. (PdK) |
| 20 | Arctic monkeys. Suck it and see (Domino) Vier albums op weg en nog geen spoortje van verval. Suck it and see it for yourself. Zo besluit Erik van den Berg zijn Oor-recensie (nr. 6 juli 2011) |
| 21 | Björk. Biophilia (One little indian) Vooraf had ik zo mijn twijfels of dit nieuwe multimedia werkstuk van Björk niet al te hoogdravend zou zijn. Ik was vooral bang dat de muziek te lijden zou hebben onder het even ambitieuze als fascinerende concept, dat met hulp van wetenschappers, ingenieurs, spelontwerpers en filmregisseurs een multidimensionaal beeld van de mensheid en haar plaats in het universum geeft. Zo begint hoofdredacteur Eric van Domburg Scipio zijn recensie in Heaven (1/2012) |
| 22 | Charles Bradley. No time for dreaming (Daptone) The 62-year-old Bradley, meanwhile, has all the marks of the soul greats who have gone before him: the testifying smart of Syl Johnson, the grit and gusto of Otis Redding, the raw power of James Brown, the smoulder and shudder of James Carr. Together they make an intoxicating sound, one that would have fit in perfectly at Twinight in the late-’60s. Lois Wilson in Mojo (#208, maart 2011) No time for dreaming, het debuutalbum van de in 1948 geboren zanger Charles Bradley, klinkt alsof het een jaar of veertig geleden is opgenomen. (Eddie Aarts in Heaven, nummer 2 2011) |
| 23 | Feist. Metals (Polydor) Muziekweb: Omdat haar muziek steeds vaker opdook in televisieseries en onder commercials (onder meer voor de iPad van Apple) leerden steeds meer mensen Leslie Feist kennen. En zo groeide de undergroundzangeres van weleer bijna sluipenderwijs uit tot een mainstreamartiest. Haar vorige album The Reminder werd met vijf awards bovendien vorstelijk beloond tijdens de Grammy’s. Dat is knap, want Feist trekt al vanaf haar eerste album haar eigen, grillige plan. Ook op Metals spelen Chilly Gonzales en Mocky, twee collaborateurs van het eerste uur, een belangrijke rol. Beide heren produceerden de cd en bespeelden een veelvoud aan instrumenten. Feist is één van die zeldzame artiesten die fraaie luisterliedjes kan schrijven die tegelijk artistiek en vernieuwend zijn. Het indrukwekkende openingsnummer The Bad In Each Other zet wat dat betreft meteen de toon. En zo heeft elk nummer wel een muzikale verrassing in petto. Alles wordt begeleid door Feists engelachtig hoge stem. Metals is daarmee een feest voor de liefhebbers van spannende alternatieve luisterpop. (PdK) |
| 24 | Noel Gallagher. Noel Gallagher’s High flying birds (Sour mash) Niettemin: stiekem mis ik die snerende stem van Liam. Net als dat ik bij Beady eye de superieure liedjes van Noel miste. Ergo: prima album, maar als die twee lastpakken niet zo eigenwijs waren, hadden we nu een briljante nieuwe Oasisplaat gehad. De conclusie van Martin Cuppens in Lust for life (15, november 2011) |
| 25 | Girls. Father, son, holy ghost (Fantasytrashcan) Met zijn mierzoete (en soms wat karikaturale) teksten over eenzaamheid en prille liefde als bouwstenen en een bovenmatig ontwikkeld gevoel voor melodie als fundament, heeft Owens een onverwoestbare plaat in elkaar gezet. Er passeert van alles: Buddy Holly-pop, een geslaagde hardrockriff, hemelbestormend gitaarwerk en bleekschetenblues van de bovenste plank. Eigenlijk is Father, son, holy ghost een muziekgeworden anchronisme, met Owens als de tijdreiziger die al het goede van de jaren zestig en zeventig nog eens dunnetjes overdoet. Tom Springveld in de Oor (oktober – nummer 9 – 2011) |
| 26 | Iceage. New brigade (Abeano) Deze piepjonge band werd al snel omarmd door talloze invloedrijke blogs (o.a. Pichfork, een unicum aangezien het viertal uit Denemarken komt), waarna er plots berichten kwamen over vermeende nazisympathieën (gedoe met runetekens, rare tatoeages en video’s met clan-achtige kostuums), maar aangezien de drummer joods blijkt te zijn, durf ik deze plaat wel in m’n jaarlijstje te zetten. De Denen propten twaalf noisy punkstampers in de nog geen 25 minuten durende wervelstorm die New brigade heet. Yorick Buwalda in Oor (12/2011) |
| 27 | Jay-Z & Kanye West. Watch the throne (Roc-a-fella) Alsof de Beatles samen met de Stones een album zouden maken, in die orde van grootte valt deze samenwerking tussen Jay-Z en Kanye West, voor de hiphopliefhebbers dan. Jay-Z heerst al jaren als een koning over de hiphopwereld, het pluche van de troon heeft zich inmiddels naar zijn achterwerk gevormd. En dan is er de spraakmakende avonturier Kanye West, die vorig jaar nog de instant klassieker My beautiful dark twisted fantasy uitbracht. Alex van der Hulst in Oor (nr. 9, oktober 2011) |
| 28 | Frank Ocean. Nostalgia, ultra (eigen beheer) Begin van de Pitchfork-recensie: Frank Ocean is a 23-year-old New Orleans-born, Beverly Hills-based singer who’s in the gleefully hedonistic hip-hop collective Odd Future Wolf Gang Kill Them All. Frank Ocean is also known as Christopher “Lonny” Breaux, a songwriter who has helped pen tracks for Justin Bieber, John Legend, and Brandy over the last few years. He’s the latest example of why the major label system is crumbling at the knees of Twitter and Tumblr, too. After getting signed to Island Def Jam about a year ago, the label proceeded to ignore him. Until February 16, that is. That’s when Ocean decided to give away his debut album, Nostalgia, Ultra, for free on his Tumblr. |
| 29 | Real estate. Days (Domino) Real estate’s music lacks dynamics, but taht’s not necessarily a problem in itself as demonstrated by the seven-minute closer, All the same. With rippling guitars and a sleek drum groove punctuated by tom-tom thuds, the lenghty instrumental outro circles around and around hypnotically. As a flanged guitar slips into the mix, the whole group decelarate very smoothly and very gradually until the final chords ring out. It’s an inspired ending to the album and makes you wonder where tey will travel next. Zo eindigt Mike Barnes in november 2011 zijn recensie in Mojo. Benieuwd in welke richting deze Feelies-achtige groep zich zal ontwikkelen. |
| 30 | Shabazz palaces. Black up (Sub pop) Muziekweb: Hiphopgroep Digable Planets heeft, ondanks goede ontvangst van hun debuutalbum en de klassieke hiphopsingle Rebirth of Slick (Cool Like Dat), de jaren negentig niet overleefd. De drie groepsleden zijn vanaf dat punt soloavonturen gaan beleven. Lid Ishmael “Butterfly” Butler heeft verreweg het meest spannende traject afgelegd. Onder de naam Palaceer Lazaro is de rapper begonnen aan het project Shabazz Palaces en vond hiermee onderdak bij het alternative rock/grunge label Sub Pop. Waarschijnlijk stond de deur van het label open voor hem omdat de rapper grenzen durft te verleggen en het hiphopterrein, zonder angst voor valkuilen of drijfzand, durft te verkennen. De muziek op zijn debuutplaat Black Up is net zo mystiek als de naam van het project. Onconventionele drumpatronen, trillende baslijnen die je constant op het verkeerde been zetten bouwen zich op naar climaxen met traditionele samples, klaagzang en elektronische, psychedelische landschappen. Lazaro weet als rapper onnavolgbare zinnen te mengen met heldere kreten, waarmee hij de luisteraar met allerlei gevoelens overlaadt. De muziek op Black Up voelt als een wilde vrije val dat eindigt met een beheerste, veilige landing. Fascinerend! (GL) |
| 31 | Paul Simon. So beautiful or so what (Hear) Op 69-jarige leeftijd heeft Paul Simon geen tijd meer voor cynisme. So beautiful or so what is zijn pleidooi tegen de onverschilligheid. () De schoonheid van de liefde en de zoektocht naar het spirituele zijn terugkerende tekstonderwerpen. Jan Vollaard in de NRC |
| 32 | Weeknd. House of balloons (XO) Dat mag zo zijn, maar Canadees Abel Tesfaye slaagt er juist zo knap in om de stijlmiddelen van die r&b naar zijn eigen universum te trekken. Daar is het donker, schimmig, schunnig soms – of is het de geladen fantasie van eenzame Tesfaye die zich flarden jaren negentig-r&b meent te herinneren? () Tesfayes geesteswereld is suggestief en inventief, zijn muziek vertoont raakvlakken met How to dress well en The XX en dat belooft allemaal nog veel voor de toekomst. Tot die tijd worden je dromen stukken spannender met House of balloons. Jacob Haagsma in Oor (nr. 5 juni 2011) |
| 33 | White denim. D (Downtown) De liefhebbers van een portie spannende rootsrock mogen gerust achterover leunen en kunnen hun zoektochten staken. Met D presenteert de vanuit Austin, Txas opererende groep White denim zich als de leidende act in dit genre. Aldus Koos Gijsman in Heaven (nr. 4 van 2011) |
| 34 | Wild beasts. Smother ( Domino) Wat een kolossale misser beging ondergetekende twee jaar geleden door Two dancers weg te zetten als een ‘matig geslaagde aanzet tot een prachtplaat’. Een voorbarige conclusie, want 1. intelligentere popmuziek is er de afgelopen jaren nauwelijks gemaakt, 2. de combinatie van deze twee stemmen is van een andere planeet en 3. zelden was het gezelschap tegelijkertijd zo eigengereid en toegankelijk. Een rectificatie is derhalve op zijn plaats: Two dancers is een meesterwerk. En opvolger Smother heeft het in zich om eenzelfde status te bereiken. Dit schreef Tom Springveld in het juninummer van Oor (5/2011) |
(zaterdag 24 december 2011- woensdag 28 december 2011)
