The memory lingers on is een Engelse uitdrukking om aan te geven dat de herinnering aan iets voortleeft. Het werkwoord linger heeft meerdere betekenissen, nl. 1) treuzelen 2) op sterven liggen 3) (zwakjes) voortleven en 4) voortduren.
Linger on is ook de titel van het vijfde en laatste nummer van de in mei van 2007 verschenen korte cd The scenery of farewell van de redelijk onbekende groep Two gallants. Dit nummer is een van de hoogtepunten van deze zomer.
Two gallants bestaat uit twee jongens die hun groep hebben vernoemd naar een verhaal uit Dubliners van James Joyce.
Two gallants. The scenery of farewell (Saddle creek 2007)
Op The scenery of farewell staan vijf lange songs die allemaal over het voorbijgaan van een relatie gaan. Ze schetsen het slagveld van het verlaten worden. Liefdesverdriet in uiteenlopende facetten met alle emoties die daarbij horen. Het slotnummer, Linger on, is berustend van teneur. De schrijver realiseert zich dat de vrouw die hij zojuist heeft moeten verlaten ondanks alles voort zal blijven leven. Ze zal bij hem blijven ook als er later een andere vrouw in zijn leven zal komen opdagen. Hij moest haar opzij zetten want ze had iets verstikkends (“suffocating shelter of your arms”).
Linger on is een piano-ballad. Het nummer duurt acht minuten. Een mondharmonica is prominent aanwezig. En het tempo is traag. Een lingerend tempo.
King Selewa & his Calypsonians. Calypso invasion (ARC Music 2007)
In het juli-nummer van Heaven stonden deze twee zinnen: Een aanrader is ook Calypso invasion van King Selewa and his Calypsonians. Gevoelige, melancholieke en ongehoord swingende calypso: de perfecte zomerplaat.
Die twee zinnen kloppen maar de anonieme auteur had ook nog wel iets mogen zeggen over de 15e track, Exploiting. Om meerdere redenen een bijzonder nummer. Om te beginnen is het een cover.
De oorspronkelijke opname dateert uit 1938 en is van R. Callender beter bekend als The Caresser. Een song waarin hij bezingt dat hij graag een zeppelin zou willen hebben om de wereld te kunnen ontdekken. Net zoals Columbus, Vasca da Gama of Lord Nelson. Ontdekken om te kunnen exploiteren.
King Selewa heeft het oude nummer een perfect arrangement gegeven: ” gevoelig, melancholiek en swingend”. Een viool is opmerkelijk aanwezig! En net als je denkt dat het nummer voorbij is, want je hoort even niets, komt er een bonus van circa een minuut. Na de woordenbrij die ongeveer vier minuten heeft geduurd (het lijkt wel een rapper), volgt een stukje instrumentaal dat het in zich heeft om opgepikt te worden door documentairemakers. Muziek die je te pas en onpas hoort als er muziek onder iets moet worden gezet. Die minuut muziek ” lingert on” en is een perfecte afsluiting van het meest memorabele nummer van deze “perfecte zomerplaat”.
 |
| # West indian rhythm (2006) Het Duitse Bear family label bracht in 2006 deze cd-box uit. Op de 2e van de tien cd’s staan twee originals die door King Selewa zijn gecoverd: Exploiting en Shango. Opnames uit 1938. In het begeleidende boek staan alle teksten volledig afgedrukt en wordt in een uitvoerig artikel uitgelegd wat een zeppelin is, achtergronden van de koloniale praktijken, wie The Caresser was enzovoorts. |
# – Mexican boleros : songs of heartbreaking, passion & pain 1927-1957 (Trikont 2007)
Deze verzamelaar zal om een heel andere redenen doorblijven “lingeren”. Het is een introductie tot een nieuwe muzikale wereld.
In 1990 verschenen drie cd’s op het Ace-label onder de titel Golden voices from the silver screen. Voor zover bekend de eerste keer dat in het Westen verzamelaars verschenen met tracks uit Bollywood: de Indiase filmindustrie die gekenmerkt wordt door filmsterren die in films regelmatig een liedje playbacken. Een introductie tot de wereld van o.a. Lata Mangeshkar, Asha Bhosle of Mohammed Rafi.
Bij Trikont of Ace werken mensen die creatief verzamelcd’s samenstellen. Door de komst van internet en het gratis downloaden lijkt het of iedereen dat kan, maar keer op keer blijkt dat het samenstellen van een verzamelcd een kunst maar vooral ook een kunde is. Dowloaden kan iedereen maar een aansprekende, verrassende verzamelcd samenstellen is iets anders.
Mexican boleros is een voorbeeld van zo’n soort cd. Guuz Hoogaerts schreef er in De Nieuwe revu het volgende over:
U moet het zo zien: nadat ze u op de Bolero van Ravel alle hoeken van de slaapkamer had laten zien, veranderde ze ineens in een overspelig kreng met een ijskoud hart. Waar heb je dan behoefte aan? Precies, Mexicaanse bolero’s. Mierzoete, melodramatische liedjes waarin het fijn zwelgen is. Het rock ‘n’ roll-gehalte lijkt klein, maar lees in het boekje bij deze prachtig verzorgde compilatie dat deze muziek vooral werd gespeeld in ranzige bordelen waar de clientèle of dronken, of vuurwapengevaarlijk, of beide was. Terwijl de muzikanten op hun beurt de handjes niet thuis konden houden, en ook van een stevige slok hielden. Niet bevorderlijk voor de gezondheid: bolero-ster Genaro Salinas maakte de verkeerde vrouw het hof en eindigde onderaan een brug. De gouden tijd lag vlak voor en vlak na de Tweede Wereldoorlog, wat betekent dat de opnames vaak ruisen en kraken. Maar dat authentieke, dat is precies waar u na die fatale bed-bolero behoefte aan heeft.
Het is ook een cd waarvan je hoopt dat bepaalde restaurants hem gaan ontdekken. Te vaak komt het voor dat je in een goed restaurant zit, de ambiance is oké, perfect gezelschap en met het eten en drank is ook niets mis, maar dan wordt achteloos een cd opgezet … En gaat het gevoel dat de avond gaat slagen naar de knoppen.
Dawn Upshaw. Knoxville : summer of 1915 (Elektra/Nonesuch 1989)
James Agee is vooral bekend geworden door zijn boek Let us now praise famous men. In Nederland verschenen onder de titel Laat ons nu vermaarde mannen prijzen. Een documentair verslag van het armoedige bestaan van katoenplukkers in de jaren dertig in de Verenigde Staten. In 1938 schreef hij voor een tijdschrift een artikel over zijn jeugd.
De Amerikaanse componist Samuel Barber gebruikte delen uit die tekst voor zijn bekendste vocale werk: Knoxville : summer of 1915. Een werk dat hij in 1947 schreef. Van dit werk zijn verschillende uitvoeringen bekend. In 1989 zong Dawn Upshaw het onder leiding van David Zinman. Pas enkele jaren later zou Dawn Upshaw doorbreken toen ze de solo-partij zong in de derde symfonie van Henryk Górecki (in 1992).
Centraal staat in het circa 15 minuten lang durende lied een jongetje van een jaar of vijf, zes. Hij herinnert zich een warme zomeravond. Iedereen is klaar met z’n werk en zit in een stoel (het hoesje) en kijkt vanaf de veranda uit over de straat. Daar gebeurt van alles. Niets spectaculairs, maar Agee weet met enkele woorden de sfeer te treffen. En de componist maakt die beelden levend door er de juiste instrumenten onder te zetten. De overheersende sfeer is die van geluk en “hier kan niets gebeuren”. Later op de avond, als het donker is geworden (“Now is the night one blue dew”) gaat de hele familie naar de achtertuin. Vader en moeder spreiden dekens uit en iedereen gaat er op liggen (pa, ma, tante, oom en ik). Er wordt niet veel meer gepraat, en als er al gepraat wordt dan gaat het over niets.
“The stars are wide and alive, they seem each like a smile of great sweetness, and they seem very near”.
Het kind wordt overweldigd door de aanblik en gaat filosoferen over zijn ouders, hoe goed ze zijn, en hoopt dat het altijd zo zal blijven.
Deze zomeravond is Agee altijd bijgebleven. Herkenbaar. Enkele jaren later zal James Agee zijn vader en moeder verliezen. De tekst uit Knoxville : summer of 1915 loopt als het ware vooruit op dat feit. Zonder dat het met zoveel woorden wordt gezegd. Hij realiseert zich als oudere dat die zomer in 1915 in zijn leven een key-moment was:
“By some chance, here they are, all on this Earth; and who shall ever tell the sorrow of being on this Earth, lying on quilts, on the grass, in a summer evening, among the sounds of night. May God bless my people, my uncle, my aunt, my mother, my good father, oh, remember them kindly in their time of trouble; and in the hour of their taking away”.
(vrijdag 20 juli 2007)
