Deze plaat paste perfect bij het prachtige zomerweer van 2003.
Ogenschijnlijk vrolijke, zorgeloze muziek. Dertien korte songs waar het speelplezier van afspat. In principe liedjes om op een warme zomerdag een goed gevoel van te krijgen.
Maar Adam houdt er rare vrienden op na. In zijn liedjes komen verknipte figuren voor. Vergelijk die vrienden maar met de personages uit de strips van Gummbah, Hein de Kort of Kamagurka. Stripfiguren waaraan veel los zit. Vooral Hein de Kort en Gummbah tekenen de meest wanstaltige figuren die vaak de meest maffe, vieze, smerige dingen doen of zeggen. Dat doen ze al een jaar of tien. Ze gaan maar door en niemand van de (hoofd)redactie heeft het lef om tegen ze te zeggen dat het onderhand wel genoeg is. Wij, het publiek, zijn door deze strips al zo vaak geschoffeerd dat het effect dat ze hopen te bereiken al lang is bereikt. Gaapgedrag. Kijk, daar heb je Gummbah weer. Met een variant op een variant. Gaap, gaap. De vrienden van Adam Green zijn net zo verknipt, maar hier doet het er niet zo veel toe. De muziek staat haaks op wat die rare vrienden van hem doen, denken of willen. Je hoort de banale dingen wel maar niets kan verhinderen dat je uit volle borst mee gaat zingen: We’re not supposed to be lovers of I wanna die.
Vakantieplaten komen altijd onverwacht. Zo ook in 2003. Adam Green was lid van een onbekend groepje (Moldy peaches) en bracht in het voorjaar deze maffe plaat uit. Bijna alle teksten zijn absurdistisch, ironisch of banaal. Maar zijn manier van zingen en de arrangementen (met veel violen) leiden er toe dat je de teksten voor lief neemt en mee gaat zingen. Je vergeet dat het eigenlijk bespottelijke teksten zijn. Het is onzin, maar wel erg vrolijk. Nummers om voluit mee te brullen, al dan niet achter in de auto op weg naar Frankrijk, bijvoorbeeld met We’re not supposed to be lovers of Friends of mine
(dinsdag 24 mei 2005)
