In groep 3 zegt de juf tegen zijn moeder: uw zoon moet naar de bieb, hij moet veel lezen om zijn taalachterstand in te halen. En dus brengt zijn moeder hem naar de bibliotheek, waar hij hele middagen boeken leest, bij voorkeur over natuur, over beren en apen, met een grote zak snoep naast zich.
Al gauw is hij de beste van de klas met lezen.
Zijn moeder geeft hem zo nu en dan 50 cent om op de markt een tweedehands stripboek te kopen van Spiderman of De Hulk. Die leest hij dan ’s avonds in bed, soms wel drie keer achter elkaar. “Spannend vond ik het, zo’n avonturenfilm die zich in je hoofd afspeelt! Voor die tijd verveelde ik me vaak. Ineens kon ik me terugtrekken in mijn eigen wereld.”
Op de middelbare school leert hij het werk van Leon de Winter kennen, en Elsschot, en later, op de universiteit, W.F. Hermans. Márquez kent hij al van zijn vader, die altijd op de bank ligt te lezen. Klassiekers uit de wereldliteratuur, Tolstoj, Dostojevski. Dat is al een klein emancipatiewonder, als je bedenkt dat zijn ouders in de jaren zestig opgroeiden op het platteland van Oost Turkije, waar niets was – geen stromend water, geen elektriciteit, zelfs geen radio. Nauwelijks onderwijs, geen gezondheidszorg.
Woorden van de 34-jarige Murat Isik, in het katern Mens van NRC Handelsblad (dinsdag 10 april). Een interview aan de vooravond van de publicatie van zijn eerste roman, Verloren grond. Uit dat interview nog enkele citaten.
Veel Nederlands-Turkse jongeren hebben de blik op Turkije gericht, met de stille hoop het daar te maken, om groot te worden in Istanboel. Ze volgen de Turkse media, kijken naar Turkse films, luisteren naar Turkse muziek. Ik heb dat niet, ik ben in Nederland geworteld, dit is mijn thuis.
() Ik vind het jammer dat er hele wijken zijn waar jongeren onder elkaar alleen maar Turks spreken en zich geen Nederlander voelen, terwijl ze hier geboren zijn. Al is het volgens mij aan het veranderen, ook in de literatuur. Ik hoor de laatste tijd vaker over Turks-Nederlandse jongeren die in het Nederlands schrijven, ook columns en korte verhalen. Er komt een nieuwe generatie aan.
() Mijn vaders vader was inderdaad verhalenverteller. Hij stierf helaas voor mijn geboorte. In zijn dorp was hij de enige bron van ontspanning en vermaak. Na een dag hard werken op het land schaarden de mannen zich rondom hem en lieten zich meeslepen door zijn verhalen. En mijn vader kan ook geweldig goed vertellen. Anekdotes uit zijn jeugd in Izmir, over een heel dikke oom die in zijn eentje een complete tafel leegeet, of over een treinreis door de sneeuw naar Kars, diep in Oost Turkije, en dat ze allemaal bevroren aankwamen.
Frustratie
“Minister Verhagen die roept dat de multiculturele samenleving is mislukt. En premier Rutte die daar dan fijntjes aan toevoegt: ‘Dit experiment is begraven.’ Ik begrijp daar niets van. De multiculturele samenleving is een feit en hoewel het met vallen opstaan gaat, is die in ontwikkeling . Ik woon in Amsterdam-West en zie veel positieve energie en goede wil bij de bewoners van alle culturen.
Aldus deze 34-jarige jurist en schrijver.
Klik hier voor het volledige interview
(woensdag 11 april 2012)
