Maak kennis met stijl en inhoud van Het wonderbaarlijke leven van de Thunderbolt kid van Bill Bryson (Atlas 2006/2007, 304 p).
Recensie voor de Openbare Bibliotheken
Bill Bryson (1951) schreef satirische boeken over Engeland (‘Een klein eiland’), de VS (‘Het verloren continent’) en Australië (‘Tegenvoeters’). Zijn populairwetenschappelijke boek ‘Een kleine geschiedenis van bijna alles’ werd een bestseller. In ‘Het wonderbaarlijke leven van de Thunderbolt Kid’ beschrijft Bryson zijn jeugd in Des Moines (Iowa). Dit vrolijke boek is een persoonlijk portret van een leven in de VS tijdens de jaren ’50 en ’60 van de 20e eeuw. Allerlei facetten van de samenleving uit die tijd komen aan de orde: gezinsleven; sport en ontspanning; school; kernproeven; seksuele taboes. Dankzij een explosief groeiende economie was het een welvarende tijd met een bijna euforisch geluksgevoel. Alles was oké: suiker gaf energie; van rood vlees werd je sterk; van roomijs kreeg je gezonde botten; roken werd door dokters voorgeschreven! Bryson schrijft met (zelf)spot over het naïeve materialisme van die jaren, maar vooral met nostalgie over die voorgoed verdwenen tijd. Familiefoto’s en oude advertenties maken van het boek een boeiend tijdsdocument.
Volgens opiniepeilingen van onderzoeksbureau Gallup was 1957 het gelukkigste jaar in de geschiedenis van de Verenigde Staten van Amerika.
| 1 – Mijn geboorteplaats |
| Eind jaren vijftig gaf de Royal Canadian Air Force een brochure uit over isometrische spiercontractie, een vorm van bodybuilding waar mijn vader zich kortstondig maar met grote ijver aan wijdde. |
| 2 – Welkom in Kidsland |
| Dit boek gaat bijna nergens over: over klein zijn en langzaam groter worden. |
| 3 – Superheld in de dop |
| Bij iedere maaltijd die mijn moeder bereidde, legde ze mijn hele jeugd (en ongetwijfeld nog lang daarna) een grote kwak cottagecheese op ieder bord. |
| 4 – Spannende tijden |
| Ik weet niet hoe ze het voor elkaar kregen, maar de mensen die het aanzien van de jaren vijftig goeddeels bepaalden, maakten een wereld waarin zo’n beetje alles goed voor je was. |
| 5 – Vermaak zoeken |
| Vermaak was in de jaren vijftig iets heel anders, voornamelijk omdat het zo’n schaars goed was. |
| 6 – Seks en andere verstrooiingen |
| In 1957 werd de film Peyton Place, de pikantste film sinds jaren – of dat was althans het sterke vermoeden waartoe de trailers ons ronduit noopten – , uitgebracht voor een verwachtingsvolle natie en besloot mijn zus dat zij en ik erheen zouden gaan. |
| 7 – Boem! |
| Op 1 november 1952, om 7.15 ’s morgens plaatselijke tijd, brachten de Verenigde Staten de eerste waterstofbom tot ontploffing op de atol Enitewok (of Enetewak, of vele andere varianten) van de Marshalleilanden in de Grote Oceaan, hoewel je niet echt van een bom kon spreken, omdat hij absoluut niet verplaatsbaar was. |
| 8 – Schooldagen |
| Greenwood, mijn lagere school, was een prachtig oud gebouw, gigantisch groot in de ogen van een klein kind, als was het uit een baksteen opgetrokken kasteel. |
| 9 – Baantjes |
| Afgezien van al die banen waarin mensen noodgedwongen uitwerpselen en braken onder ogen krijgen, aanraken of anderszins verwerken, zoals het geval is bij rioolarbeiders en ondersteekschoonmakers in ziekenhuizen enzovoorts, was het ergste baantje in de geschiedenis misschien wel dat van een krantenjongen die in de jaren vijftig en zestig de avondkrant rondbracht. |
| 10 – Op de boerderij |
| Afgezien van de enkele moord op iemand die slecht tegen kietelen kon, is Iowa altijd een vredig en verfrissend bescheiden oord geweest. |
| 11 – Wij zijn (niet) bang |
| De eerste en enige keer dat ik een been brak was ook de eerste keer dat ik merkte dat volwassenen niet voor de volle honderd procent te vertrouwen zijn. |
| 12 – Op stap |
| Ieder zomer als de school al een tijd dicht was en je ouders je zo langzamerhand zat begonnen te worden, kwam het alom gevreesde moment waarop ze je naar Rivierview stuurden, een haveloos pretparkje in een troosteloze zakenwijk aan de noordkant van de stad, met twee dollar op zak en instructies om je daar minstens acht uur, liefst langer, te amuseren. |
| 13 – De schaamjaren |
| Volgens opiniepeilingen van onderzoeksbureau Gallup was 1957 het gelukkigste jaar in de geschiedenis van de Verenigde Staten van Amerika. |
| 14 – Vaarwel |
| Toen ik nog een jongen was riep mijn vader ons van tijd tot tijd in de woonkamer bijeen om te vragen of we er iets voor voelden om te verhuizen naar St. Louis, of San Francisco, of een andere belangrijke honkbalstad. |
Homepage Beginzinnen
(maandag 7 april 2008)
