This magic moment 1

Op zondag 3 november 2013 werd de eerste This magic moment middag in de bibliotheek van Oss gehouden.

Een middag waarop een muziekfanaat vertelt over zijn of haar muzieksmaak. Bedoeld om toehoorders attent te maken op interessante en leuke muziek.

Die eerste zondag werd verzorgd door ondergetekende, een bibliothecaris die sinds 1980 verbonden is aan de Osse bibliotheek. En een bibliothecaris die in zijn vrije tijd (heel) veel naar muziek luistert. En geluisterd heeft. Dat kan alleen door weinig tv te kijken en tijdens het lezen altijd muziek ‘op’ hebben staan.

Hieronder een poging aan te geven welke muziek ik deze middag naar voren haalde. Toehoorders kregen een stortvloed aan namen en fragmenten van losse nummers over zich uitgestort. De bijeenkomst duurde van half twee tot vier uur.

Van tevoren gaf ik de volgende uitgangspunten aan voor ‘mijn’ middag:
* een reis door de muziekgeschiedenis
* veel muziek(fragmenten) laten horen
* veel hoezen laten zien
* ingaan op teksten (vooral dat)
* een mix van bekende en onbekende namen
* alhoewel dat moeilijk valt in te schatten (want je weet niet wie de toehoorders zullen zijn)
* veel duo’s (maar dat is toeval, en een constatering achteraf)
* alle gedraaide nummers zijn afkomstig van cd’s die im großen Ganzen ‘goed’ zijn
* veel melancholie, weemoed en Weltschmerz
* geen dansmuziek (in het boek Dichters dansen niet van Serge van Duijnhoven wordt Gerrit Komrij opgevoerd die op zeker moment opmerkt dat dichters niet dansen)
* en deze middag (constatering achteraf) geen Franse, Spaanse of wereldmuziek.

Hieronder komen alle fragmenten voorbij die ik deze middag heb laten horen en toegelicht.
Ook voeg ik alle fragmenten toe die door tijdgebrek niet aan de orde konden komen.

This magic moment –  The Drifters
Leadzanger Ben E. King. Een opname uit 23 december 1959. Een klassieker. Enkele cruciale regels zijn door de Amerikaanse popjournalist Dave Marsh in zijn The heart of rock and soul : the 1001 greatest singles ever made uit 1999 als motto gebruikt:
And then it happened, it took me by surprise / I knew that you felt it too, by the look in your eyes.
Cd: All time greatest hits 1959-1965 (1988)

That’s what I call sweet music – Paul Specht and his Orchestra
Een vrolijk uptempo nummer uit de jaren twintig. Opgenomen op de verzamelaar That’s what I call sweet music uit 1999 (Songbook series) verschenen op Penguin!). Klik hier voor deze track op Youtube. Een motto voor deze middag.

21 hoezen van 21 artiesten
Van tevoren had ik aangegeven dat ik deze middag van deze 21 artiesten niets zou laten horen. Maar uit die selectie kon men een globaal beeld krijgen van mijn muzieksmaak. Deze hoezen stonden voorafgaand aan de middag in een vitrine.
Ik noem ze hieronder kort, met van elke cd een (prachtig) nummer

Bob Dylan. Tell tale signs (The Bootleg series, vol. 8) (2008): ‘Cross the Green Mountain
Arthur Alexander. The greatest (1989) en een tribute cd: Adios amigo : a tribute to Arthur Alexander (1994): You better move on
Bill Frisell. Have a little faith (1993), Nashville (1997) en Big Sur (2013): Little Jennie Dow (een song van Stephen Foster!)
Dawn Upshaw. Knoxille, summer of 1915 (1989), I wish it so (1994) en Goethe Lieder (1994): Knoxville, summer of 1915 (Zomeravondgevoel)
Kronos Quartet. Short shories (1993), Hunting, gathering (1991), You’ve stolen my heart (2005), WTC 9/11 (2011), Lyric suite (2003) en The cusp of magic (2008): Soliloquy
Bobby “Blue” Bland. Two steps from the blues (1961): You’re worth it all (12 nummers, allemaal goed; nog geen 30 minuten) (KLASSIEKER)
Sam Baker. Mercy (2004), Pretty world (2007), Cotton (2009) en Say grace (2013): Odessa
Kitty Wells. God’s honky tonk angel (the first queen of country music) (2000): One by one
Kate Rusby. 10 (2003) en 20 (2012): Bitter boy
Boubacar Traoré. Kar Kar (1992) en Je chanterai pour toi (2003): Adieu Pierette
Konstantin Wecker. Liesflug (1981) en Das macht mir Mut (1982): Du mußt dir alles geben (platen over een echtscheiding)
Jacques Brel. Quand on ná que l’amour (1955/56): J’en appelle (een prachtig lied over les jeunes filles, qui ont vingt ans)
Louvin brothers. Tragic songs of life (1956) en Satan is real (1959): Mary of the wild moor (een smartlap!!)
Leo Kottke. Ice water (1971), Dreams and all that stuff (1974) en Chewing pine (1975): You tell me why
Woody Guthrie. Dust bowl ballads (1940) en This land is your land: the Asch recordings : vol. 1 (1997): Hobo’s lullaby
Eliza Gilkyson. Paradise hotel (2005) en Beautiful world (2008): The great correction (over de crisis)
Billie Holiday. The complete Commodore recordings (1997): Strange fruit
Slaid Cleaves. Broke down (2000), Wishbones (2004) en No angel knows (1997): One good year
Kraftwerk. The man machine (1978) en Trans Europe Express (1977): The model
Alex Roeka. Wolfshonger (2002), Schemerdrift (2004) en Hadeskade (2006): Vechten tot het eind
Gram Parsons. GP (1973) en Grievous angel (1974): Love hurts (Klassieke platen, uitgebracht op één cd)

Ein Lied geht um die Welt – Comedian harmonists
Deze groep was uiterst populair in Duitsland. Voor de opkomst van Hitler. Een groep mannen die écht goed konden zingen. Er zijn talloze, goedkope verzamelaars te koop. Enkele jaren geleden verscheen een speelfilm. En wederom een prachtig motto voor deze middag.

Ständchen – Hannes Wader
In 1997 verschenen er ter gelegenheid van zijn 200e geboortejaar veel cd’s met werk van Franz Schubert. Ook minder voor de hand liggende muzikanten namen werk van hem op. In Nederland o.a. Herman van Veen (Du bist die Ruh’)  en Lenny Kuhr (Stemmen in de nacht). In Duitsland nam folkartiest Hannes Wader Lieder van hem op, met gitaarbegeleiding. Waardoor het folk-lied-“jes” werden. Van die cd (An dich hab’ ich gedacht) liet ik Ständchen (uit Schwanengesang) horen. Met de regels: Leise flehen meine Lieder, durch die nach zu dir.
Ik gaf aan dat ik binnen de klassieke muziek Franz Schubert bovenaan plaats (boven JS Bach, Handel of John Dowland).

Hard times come again no more – Thomas Hampson
Ná Schubert draaide ik bewust een liedje van de Amerikaanse componist Stephen Foster. Die in het midden van de 19e eeuw vele klassieke liedjes heeft geschreven (Oh Susanna, Jeanie with the light brown hair, My old Kentucky home, Beautiful dreamer). Liedjes die zijn verworden tot traditionals en vaak gecoverd worden. In 2004 verscheen de tribute cd Beautiful dreamer : the songs of Stephen Foster.
Ik liet deze middag Hard times horen, in de uitvoering van de Amerikaanse (klassiek geschoolde) bariton Thomas Hampson. Van de cd: American dreamer : songs of Stephen Foster (uit 1992). Een perfecte introductie tot deze componist, die als het ware een spil vormt tussen Franz Schubert en artiesten die in de jaren twintig en dertig van de 20e eeuw op die traditie voortborduurden (The Carter family, Jimmie Rodgers).

Odessa – Sam Baker
Klik hier voor een artikel over dit nummer, waarin een link gelegd wordt met een jaarthema van de bibliotheek (Little red Corvette). In dit liedje wordt een flard uit Hard times van Stephen Foster meegenomen.
Cd: Pretty world (2007)

Hard times – Danny O’Keefe
Een singer-songwriter die bij een iets groter publiek bekend kan zijn als de auteur van The road. Jackson Browne nam het in 1976 op zijn live-album Running on empty op. Danny O’Keefe is actief vanaf het begin van de jaren zeventig, maar is in Nederland nooit echt bekend geworden. Onlangs nam hoofdredacteur Eric van Domburg Scipio van Heaven in zijn blad het album So long Harry Truman (waar Hard times op staat) op in een artikel met de beste 50 singer-songwriters. Terecht. Het is een prachtige plaat en artiest.

Emmylou – First aid kit
Een vrolijk uptempo nummer van twee Zweedse (jonge) meiden. Van hun tweede cd The lion’s roar. Het liedje Emmylou gaat over hen zelf. Beide dames weten van zichzelf dat ze goed kunnen samenzingen. Hun stemmen vallen samen, waardoor er af en toe iets magisch gebeurd. Ze weten ook dat er in het verleden vaker duo’s zijn geweest die dat ook voor elkaar wisten te brengen. Maar de zusjes zijn niet lesbisch. Ze willen beiden een jongen waarmee ze willen samenleven én zingen. Daar wordt in dit liedje (Emmylou) naar verwezen. Twee combinaties: Emmylou (Harris) en Gram (Parsons). En June (Carter Cash) (dochter van een van de Carter family dames) en Johnny (Cash). Klik hier voor een artikel over dit liedje.
I’ll be your Emmylou and I’ll be you June
If you’ll be my Gram and my Johnny too
Cd: The lion’s roar (2012)

The big ocean – Folksurvivalclub
De in Gemert geboren Ad van Meurs is de afgelopen veertig jaar bij talloze projecten betrokken geweest. Denk aan: Deirdre, The Watchman, No Blues, The Very girls of … The Folksurvivalcub. Zijn beste cd is Break of dawn, waarvan ik The big ocean liet horen. Een liedje hoe je als mens in het leven kunt staan. Met als metafoor de zee. Prima, maar de reden om dit album naar voren te halen (los van de muzikale kwaliteiten) is de knipoog naar The Carter family. Het trio trok kleren uit die tijd aan, en poseerde in Carter-style. Terecht, want de muziek verwijst naar die legendarische groep.
Cd: Break of dawn (2008) Klik hier voor een ander artikel over dit album.

Wabash cannonball – The Carter family
Het belang van The Carter family voor de ontwikkeling van de populaire muziek is ontzettend groot geweest. Dat zou je niet zeggen, want je hoort ze zelden op de radio of op tv. Toch is dat zo. Pa A.P., vrouw Sara en schoonzus Maybelle hebben in de jaren twintig en dertig honderden liedjes als het ware een nieuw leven gegeven door ze op te nemen. Pa Carter plakte er vaak zijn eigen naam aan vast, maar meestal waren het liedjes uit een grijs verleden. Ondanks het feit dat de gemiddelde Nederlandse muziekliefhebber ze nooit hoort zijn ze nog steeds tijdloos. In elke serieuze muziekverzameling moeten cd’s zitten met hun belangrijkste opnamen. Er zijn twee redelijk complete verzamelingen. Op Rounder verschenen 9 cd’s en op Bear family (waar anders!) verscheen In the shadow of Clinch mountain (12 cd’s). Ik draaide deze middag een redelijk opgewekt, uptempo nummer over een beroemde stoomtrein: The Wabash cannonball (een opname van 23 november 1929). 84 jaar oud.
Cd: When the roses bloom in Dixieland : their complete Victor recordings 1929-1930 (1995)

Ein stolzes Schiff – Zupfgeigenhansel
Vervolgens liet ik twee liedjes horen over emigranten. De laatste weken weer zeer actueel. Denk aan die honderden doden in Italië. In het begin van de 20e eeuw vertrokken veel Europeanen uit onze contreinen naar Amerika. Die Armut trieb sie aus dem Vaterland, zingt de Duitse folkgroep Zupfgeigenhansel in Eein stolzes Schiff. De redenen om je eigen Vaterland te verlaten zijn nog steeds hetzelfde. Armoede en de hoop ergens anders beter af te zijn. Zupfgeigenhansel bestond feitelijk uit twee mannen, die in de jaren zeventig en tachtig vele platen maakten. Bijna altijd teksten van anderen, vroeger. Waarin heikele zaken aan de orde werden gesteld. Hun beste plaat is Jiddische Lieder uit 1979.
Cd: Volkslieder III : Im Krug zum grünen Kranzen (1978)

Io parto per l’America – Daniela Fava c.s.
Het verhaal rondom deze plaat begint begin jaren tachtig in Oostelbeers (in de Kempen, ver onder Eindhoven). Daar  woonde Sjef. Sjef had een goede baan bij Philips (iets creatiefs met beurzen). Hij verdiende zo goed dat hij twee dagen per week tijd en geld overhield voor zijn echte hobby: muziek en poëzie. Hij huldigde de mening dat auto’s zijn gebouwd om buiten te wonen. Daarom kon hij zijn grote garage inrichten als platenuitleenzaak. ‘s Avonds en in de weekenden kon je daar voor een habbekrats langspeelplaten lenen. Er was echter één bezwaar aan zijn zaak. Maar elk nadeel hep zijn voordeel. Sjef zette in zijn platenuitleenzaak alleen platen neer waar hij iets mee had. De waan-van-de- dag- muziek (zeg maar de top 100) ontbrak in zijn collectie. Sterker. Veel platen zeiden ons niets. Maar dat was ook zijn bedoeling. Hij wilde “goede” muziek onder de mensen brengen. Je ging dus niet naar Sjef toe om een bepaalde lp te lenen. Nee, je ging naar Sjef om een lp te zoeken die je wilde leren kennen.

Op zekere dag nam ik Les chants des émigrants Italiens mee naar huis. Een onbekend label, onbekende namen en onzeker wat er voor soort muziek op zou staan. Toch maar eens uitproberen. Liederen van Italianen die in het verleden hun land moesten verlaten (armoede – economische vluchtelingen avant la lettre). Weemoedige liedjes over het verlaten van la bella Italia, aankomst in Amerika, heimwee en dat soort dingen. Het bijzondere zat hem slechts in een vijftal liedjes. Daniella Fava (proef die naam) zong ze. En dat gaf de doorslag. Een meisje met een onschuldige stem (pas 18 jaar oud). Eind 1998 stond op de nieuwslijst van de Centrale diskotheek Rotterdam een titel die leek op die toenmalige lp. Bestellen en hopen dat het die lp zou zijn. Inderdaad. Luister vooral naar Io parto per l ‘America en Quando l’alber comincia a fiorire. (wat zoiets betekent als Als de bomen gaan bloeien).
Cd: Les chants des émigrants Italiens (2001)

Idlewild – Gretchen Peters
Deze Amerikaanse songwriter leerde het vak door liedjes voor andere artiesten te schrijven. Op zeker moment ging ze zelf ook opnemen. Haar beste plaat tot nu toe is Hello cruel world uit 2012. Terecht opgenomen in de lijst in Heaven met de beste 50 singer-songwriter platen/artiesten. Hoogtepunt van dit album is Idlewild. Waarom? Omdat in dit liedje meerdere lagen zitten. Klik hier voor een (lang) artikel over dit liedje en de relatie met het jaarthema Who’s in control? (They think we’re driving, but I know we’re drifting).
Cd: Hello cruel world (2012)

Albert-Willem – Lieven Tavernier
Deze Vlaamse reus is in Nederland amper bekend. Jammer. Voor Nederland. Lieven Tavernier heeft de afgelopen tien jaar een vijftal cd’s uitgebracht. Met hulp van bevriende muzikanten. Lieven is vooral een tekstschrijver. Empathie is een woord dat bij hem past. Hij beschikt over de gave om zich in uiteenlopende mensen te kunnen inleven en vanuit die mensen menselijke zaken aan te stippen. Daarnaast heeft hij ook vaak over ‘dingen’ die in zijn eigen leven voorbij zijn gekomen.
Zijn beste cd is Niet voorbij uit 2005. Deze middag koos ik voor Albert-Willem uit 2003, van de cd Ilja. Oppervlakkig beschouwd een droevig nummer, want het gaat over de dood, maar op een dieper niveau tóch een optimistisch lied. Het leven gaat verder. De stroom blijft … stromen.
Onlangs nam Lieven voor het eerst zijn meest bekende lied op: De fanfare van honger en dorst. Door o.a. Gerard van Maasakkers opgenomen (in 2000 op zijn Pas op de plaats-cd). Een bijzondere cd, want hij wordt hierop begeleid door een brassband, die zijn weemoedige liedjes van de juiste klankkleur voorziet. Toplied is op deze cd: Niet voorbij. Ook een liedje over de dood.
Cd: Ilja  (2003)

Vijf andere Belgische artiesten
Vervolgens stipte ik kort vijf andere Belgische artiesten aan, die in Nederland niet of weinig bekend zijn. Ten onrechte.
1. Jonas Winterland. Mensen zijn gemaakt van dun papier (2013). Klik hier voor een clip van het titelnummer (2 minuten), en luister ook eens naar Niemand vraagt zich af (wederom een begrafenisliedje). Klik hier voor een ander artikel over deze jonge artiest, die knappe teksten schrijft.
2. Tom Pintens. Tom Pintens (2007), Winter maakt ons vrolijk (2009) en De oogst (2011): Meisje van vroeger
3. Het Zesde metaal. Akattemets (2009) en Ploegsteert (2012): Keuning van de jacht
4. De Held. De Held (2012): Weet je wat het is (Klik hier voor een lang artikel waarin De Held voorbij komt)
5. Yevgueni. Aan de arbeid (2008), We zijn hier nu toch (2009) en Welkenraedt (2011): Zo donker (cover van I see a darkness van Billie Prince Billy)

The birds will still be singing – Elvis Costello en Brodsky quartet
Elvis Costello is een favoriet van me. Leeftijdsgenoot. Die met zeer uiteenlopende mensen heeft samengewerkt. Allen Toussaint, Paul McCartney, Burt Bacharach, Anne Sofie von Otter, The Roots of het klassieke strijkkwartet The Brodsky Quartet. Voor hen schreef hij een cyclus liederen met strijkbegeleiding. Die hij met hen uitvoerde. In een klassieke vorm. On stage: vier strijkers en een zanger. Strak in het pak. Costello maakte op een bepaalde manier met zijn The Juliet letters een cyclus à la Winterreise of Die schöne Müllerin (van Schubert). Zwaar romantisch met fictieve brieven voor of aan Juliet (van Romeo) gericht. Ik koos voor een begrafenisliedje. The birds will still be singing.
Cd: The Juliet letters (1993)

Ik stipte enkele favoriete cd’s aan van de Zweedse sopraan Anne Sofie von Otter met wie hij in 2000 het prachtige For the stars maakte. Drie tips: Marian cantatas & arias (van Händel) uit 1994, Ariodante (een opera van Händel) uit 1998 en Schubert Lieder uit 1997.

Codeine arms – Eilen Jewell
De tijd zal het (uiteraard) leren, maar waarschijnlijk maakte deze Amerikaanse artieste in 2009 haar beste cd: Sea of tears. Een relatief korte cd. Dertien nummers. En allemaal goed tot zeer goed. In haar band een heel goede (oudere) gitarist. Vooral eigen songs, met enkele covers. Ik draaide deze middag het slotummer over een ‘hoestdrankje’ met licht verslavende werking: codeine.
Cd: Sea of tears (2009) Klik hier voor een ander artikel over deze plaat en andere cd’s uit het jaar 2009

The coast no man can tell – Bill Fay
Dé plaat van 2012 werd gemaakt door een Engelse muzikant van rond de 70 jaar die zijn laatste ‘échte’ plaat in 1971 uitbracht. UItgekotst door de muziekindustrie. Maar die ’s avonds na zijn werk (straatveger, zweminstructeur) liedjes bleef schrijven en voor eigen gebruik opnemen. Een jonge (succesvolle) Amerikaanse producer had hem leren kennen door lp’s van zijn vader. Deze Joshua Henry nam in 2011 met Bill Fay contact op. Om een plaat te gaan maken. Dat leidde tot Life is people. Verscheen in september 2012 en werd door veel muziekcritici (en niet de minsten) meteen herkend als een klassieker. Het slotnummer is meer dan geschikt voor een begrafenis of crematie. Ieder van ons is op weg naar die kust.
Bill Fay is gelovig, niet fanatiek. Hij heeft meer een groot ontzag voor de natuur (god’s work) maar wil niemand bekeren of overhalen aan te sluiten. Het nummer eindigt op de studio-opname met een lange cello-solo. Verder alleen piano + voice.
Een ander nummer van deze cd komt ook in aanmerking voor dit soort gelegenheden: The never ending happening
Cd: Life is people (2012)

Love – Anna Wolfe
Je moet maar durven. Een cd Love noemen. Toch deed dat de volstrekt onbekende Amerikaanse Anna Wolfe. In 2009 maakte ze zomaar een plaat die gewoon van begin tot eind klopt. Daar zag het niet naar uit: haar eerdere platen waar zeer onopvallend. Toen ontdekte recensent Pieter Wijnstekers in Heaven in 2009 dit album. En zijn lof was niet misplaatst. Integendeel. Tien songs. Piano ballads met af en toe spaarzame cello-begeleiding. Drie nummers springen er nog iets meer bovenuit. Little hawk over opvoeden en loslaten. Sailor over vertrouwen, weten dat het in the end goed komt. En het titelnummer Love. Anna is net als Bill Fay gelovig, en net als bij hem komt het in elk nummer voorbij maar niet opdringerig. Klik hier voor een ander artikel over o.a. Anna Wolfe (So soon you’ll be gone to that other world).
Cd: Love (2009)

Betrayed – Peter Hammill
Het is een cliché van jewelste, maar vaak wel waar: de mooiste muziek ontstaat als de artiest in kwestie het moeilijk heeft. Zo ook de voorman van Van der Graaf generator, Peter Hammill. In 1977. Toen zijn eerste huwelijk stuk liep. Acht songs staan op Over. En alle emoties komen voorbij: boosheid, onzekerheid, berusting. En omdat Hammill geen domme jongen is hebben zijn liedjes vaak (dus ook hier) een filosofische touch. In Betrayed hoor je een felle gitaar, aangevuld met een agressieve viool.
Cd: Over (1977)

Italian girls – John Gorka
Door de jaren heen probeer je als muziekliefhebber mensen in je omgeving te attenderen op mooie muziek. Vroeger maakte je daartoe cassettebandjes; tegenwoordig brand je een cd-tje. Aan Spotify met zijn (of haar) lijsten ben ik nog niet toegekomen. Op alle door mij samengestelde verzamelaars heb ik dit nummer opgenomen: Italian girls. Althans na 1990, toen Land of the bottom line verscheen. Het is een traag gitaarliedje over een jongeman die als student omringd werd door Italian girls. Die hem zeker bekoorden, maar ze vielen niet voor hem. Een arme student. In Heaven wordt dit album van hem opgenomen in de lijst van de 50 beste singer-songwriters. terecht. Alhoewel hij nog veel meer platen nadien heeft gemaakt, blijft dit toch wel zijn beste cd. 
Cd: Land of the bottom line (1990)

Jerusalem tomorrow – David Olney
Ook deze David Olney werd in de Heavenlijst opgenomen. En toevallig (?) werd ook het album waar dit nummer op staat – Deeper well – tot zijn beste plaat uitgeroepen. David Olney is iets ouder als John Gorka en heeft door de jaren heen veel meer bijzondere nummers en cd’s opgenomen en uitgebracht. Freek de Jonge is een groot fan. Jerusalem tomorrow is wellicht zijn beste song. Een lang nummer. Zonder refrein. Waarin geen woord te veel of verkeerd staat. Een verhaal over een sjacheraar die opgenomen wordt door een groter iemand. Zich daarover geen zorgen maakt en uitkijkt naar morgen: Jerusalem tomorrow. Klik hier voor een ander artikel. 
Cd: Deeper well (1988)

Kus mich dan – Arno Adams
Deze Limburgse singer-songwriter wordt weggezet als romanticus, een epigoon van Tom Waits en een ietwat aan lager wal geraakt type. Heeft verschillende cd’s gemaakt, die hem in Limburg ongetwijfeld roem hebben gebracht. Maar het liedje Kus mich dan zal hem overleven. In ieder geval wel de tekstdichter, Twan Mientjes (die maar 46 jaar oud werd). Het is een strak opgezet nummer. Vier coupletten en vier keer het refrein. Centraal staan de vier seizoenen. Het is in het Limburgs (beter: Belfelds) gezongen, maar met een klein beetje moeite kan elke Nederlander het volgen.
Cd: Ich weit desse d’r bus (2004)

Tribute to Linn – Anna Ternheim
Deze Zweedse is in Nederland een grote onbekende. Trad wel eens op in Amsterdam, maar geen van haar platen is gerecenseerd noch aangeslagen. Jammer. Tribute to Linn komt van haar beste plaat: Separation road uit 2006. Het is een pianoballad over zelfmoord, van een jong iemand (today you should’ve turned 25). Klik hier voor een clip van dit liedje.
Cd: Separation road (2006)

Vier Griekse dames
1. Haris Alexiou. Van de cd Whispers (uit 2000) het nummer “A shooting star is falling”
2. Nena Venetsanou. Van de cd Icones (uit 1996) het nummer Rue anciennes of Old street (Theodorakis)
3. Eleni Karaindrou. Maakte filmmuziek voor films van Theo Angelopoulos: Ulysses’ gaze (1995), Eternity and a day (1998), The weeping meadow (2004) en Trojan women (2002)
4. Angélique Ionatos. Mia thalassa van de gelijknamige cd (uit 1994)

Second lovers song – Townes Van Zandt
Aan het eind van de middag draaide ik dit nummer van mijn tweede ‘held’. Van zijn – in mijn ogen – beste cd: Our mother the mountain. Een plaat die door bijna alle critici samen met zijn andere vroege platen weggezet wordt als over-gearrangeerd. Of verkeerd gearrangeerd. Over smaak valt te twisten. Uiteraard blijven alle liedjes van Townes Van Zandt ook in een karige gitaar-versie overeind. En zijn beste live-plaat blijft natuurlijk Live at the Old Quarter, Houston, Texas. Maar alle fluiten en violen op Our mother the mountain zitten – althans mij – niet in de weg. Integendeel. 
Ook merkte ik aan het eind van de middag op dat mijn twee helden iets met elkaar gemeen hebben: prachtige melodiën en teksten. Aangezien held 1 (Franz Schubert) alleen teksten van anderen op muziek zette, en Townes altijd zijn eigen lyrics schreef acht ik hem iets hoger. Bij beiden hangt echter altijd de melancholie aan hun broek. 
Een van de vele tribute cd’s heet niet voor niets: Poet.
Cd: Our mother the mountain (1969). 

De songs die ik deze middag niet kon laten horen staan hieronder

Hello young lovers – Frank Sinatra
Toen Frank Sinatra in 1965 50 jaar oud werd bracht hij op zijn Reprise-label September of my years uit. Dé plaat voor iedereen die Abraham of Sara ziet. Dertien nummers over ouder worden, je zelf realiseren dat een groot deel van je leven voorbij is en de herfst en winter van je leven er aan zitten te komen. Prachtige nummers van verschillende songwriters. prachtig gearrangeerd door Gordon Jenkins. Hij sluit af met September song van Kurt Weill. Ik wilde die middag Hello young lovers uit de musical The King and I laten horen. Klik hier voor een ander artikel.
Cd: September of my years (1965)

Where the whippoorwill is whispering goodnight – Loudon Wainwright III
Deze Amerikaanse singer-songwriter staat bekend als de vader van Rufus (en Martha, echtgenote van Kate McGarrigle) en rasperformer die erg grappig is. Mis hem niet als hij in de buurt komt optreden. Verrassend dat hij in 2009 op zijn High, wide & lonesome-cd een echte smartlap opnam. Maar volstrekt integer. Geen rare bijbedoelingen. Over een overleden moeder. Een whippoorwill is een vogeltje, dat op het kerkhof blijft zingen. Zo ongeveer als de birds die in het liedje bij Elvis Costello ook blijven zingen.
Cd: High, wide & lonesome : the Charlie Poole project (2009)

Last night – Tom Verlaine
Deze gitarist heeft ‘eeuwige’ roem vergaard met zijn eerste groep: Television. Hun eerste album (Marquee moon) komt in alle serieuze overzichten van de beste platen ooit gemaakt voor. Hun tweede plaat (Adventure) wordt ten onrechte altijd genegeerd. Na die twee platen begon Tom Verlaine aan een solo carrière. Zijn gitaarstijl is uit duizenden herkenbaar. Ook hier, in Last night van zijn titelloze debuutplaat. Lyrische solo’s met zeer cryptische teksten. Want waar gaat het over? Desondanks memorabele woorden en zinnen: Last night, the moon came, she replaced my eyes. Of: The stars like a necklace, so bright.
Cd: Tom Verlaine (1979)

Nursery rhyme of innocence and experience – Natalie Merchant
Klik hier voor een lang artikel over het eerste numemr van de cd Leave your sleep. Een slimme, poëtische tekst over opgroeien en de ‘pijn’ die dat met zich meebrengt. Er wordt ook een link gelegd met onze samenleving die een andere weg in zou moeten slaan.
Cd: Leave your sleep (2010)

Tot slot: 21 cd’s die (tot nu toe) in 2013 opvielen (+ een track)
01. Alison Balsom. Sound the trumpet : royal music of Purcell & Handel: King Arthur suite
02. Milk carton kids. The ash & the clay: Memphis
03. Teho Teardo & Blixa Bargeld. Still smiling: A quiet life
04. June Tabor, Iain Ballamy & Huw Warren. Quercus: The lads in their hundreds
05. Jeroen van Veen. Solo piano music (Philip Glass): Morning passages (uit: The Hours)
06. Ben Bedford. What we lost: What we lost
07. Diana Jones. Museum of Appalachia recordings: Ohio
08. Patty Griffin. American kid: Highway song
09. Birds of Chicago. Birds of Chicago: Old Calcutta
10. Hans Theessink. Wishing well: Wayfaring stranger
11. Alela Diane. About farewell: Nothing I can do (een echtscheidingsplaat)
12. Kurt Vile. Wakin on a pretty daze: Wakin on a pretty day
13. Tom Russell and the Norwegian Wind ensemble. Aztec jazz: Guadalupe
14. Tim Grimm. The turning point: The lake
15. Agnes Obel. Aventine: Words are dead
16. Jonas Winterland. Mensen zijn gemaakt van dun papier: Niemand vraagt zich af (begrafenisliedje)
17. Ry Cooder and Corridos Famosos. Live
18. Barnaby bright. The longest day: Old coats
19. Amy Speace. How to sleep in a stormy boat: Left me, hanging
20. Lieven Tavernier. De fanfare van honger en dorst: Niet voorbij
21. Jan Booister. Townes vertaald: Niet de eerste (vertaling van Second lovers song) (uit 2012)

De tijd dat de bibliotheek Oss alle belangrijke platen in haar collectie kon opnemen ligt helaas achter ons!
Het geloof dat alles (van waarde) gratis beschikbaar moet zijn, maakt veel kapot.
We handhaven echter wel de collectie die sinds 1988 is opgebouwd.

Begrafenisliedjes
Deze middag kwamen verschillende liedjes voorbij die tijdens een begrafenis of crematie gedraaid kunnen worden. Klik hier voor een lang artikel waarin ruim zestig tracks worden gepresenteerd.

Conclusie
Aan het eind trok Ria van de Veer, die op 2 februari 2014 de 4e This magic moment bijeenkomst voor haar rekening zal nemen, de conclusie dat er inderdaad een relatie is tussen Franz Schubert én Townes Van Zandt en alle muziek die de rest van de middag voorbij was gekomen. Overheersend was melancholie, weemoed. Die constatering is, denk ik, terecht.

(maandag 4 november 2013)