Ze mogen niet blijven zitten.

Deze quote komt uit een column van Thomas Friedman: Stel hogere eisen aan uw kinderen (VK, dinsdag 21 januari 2014). Hij schrijft over een verontrustende tendens die hij in de Verenigde Staten bespeurt. Directeuren van scholen willen niet dat leerkrachten kinderen laten zitten, geen diploma overhandigen. In het Engels heet het artikel: Obama’s Homework Assignment. 

State of the Union
Thomas Friedman raadt Barack Obama in het begin van zijn column aan om voor de tekst van zijn aankomende State of the Union te rade te gaan bij zijn minister van onderwijs. Die in een donderspeech zijn land onlangs voorhield dat het niveau van het onderwijs allerbelabberdst is (geworden). Friedman verwijst vervolgens naar een leerkracht die in een ingezonden brief in The Washington Post uitlegt waarom ze als lerares in een brugklas met haar werk is gestopt. Ze heeft het over een oppervlakkig lesprogramma, haar pogingen om zwakke leerlingen er bij te trekken maar aan het eind van het schooljaar van haar directeur de opdracht krijgt leerlingen die écht niet kunnen of willen tóch te laten overgaan.

Overdreven? Typisch Amerikaans?
Directies van scholen zitten (waarschijnlijk ook in Nederland) opgesloten in een afrekencultuur. Die hen (en hun school ) afrekent op aantallen afgeleverde geslaagden. Ergo: diploma’s stellen niet veel meer voor, want eisen stellen is iets van het verleden. Zelfs klaplopers krijgen hun papiertje. In the end.

Discipline
Op zondag 19 januari sprak filosoof Marli Huijer in de Groene Engel in Oss over haar boek Discipline : overleven in overvloed. Het woord discipline gebruikt ook Thomas Friedman, de minister van onderwijs (Rethinking School Discipline) én docente Valerie Strauss (I would love to teach but …). We zijn in een samenleving terecht gekomen waarin (vooral) ouders amper meer in staat zijn hun kinderen hun huiswerk te laten maken, regelmatig een boek te lezen, hen te dwingen ‘dingen’ te doen die goed zijn maar (misschien) niet altijd ‘leuk’. Marli Huijer geeft aan dat dit ook niet meevalt. In een tijd van overvloed. In een tijd waarin ieder vrij moet zijn om te doen wat ‘leuk’ is. Ze bepleit twee ‘oplossingen’: apps en mensen om je heen ‘organiseren’. Apps die je bij de les houden (je enkele uren per dag toegang tot internet verbieden). En mensen die je herinneren aan een gemaakte afspraak (commitment) om te gaan sporten, minder te snoepen, je huiswerk te maken of … elke dag een flink stuk te lezen. Een app kan trouwens ook een kookwekker zijn, die in een gezin op een nader af te spreken moment voor (zeg) een half uur wordt aangezet. Dan gaan alle apparaten en gadgets uit, is er stilte en lezen alle huisgenoten. Discipline die – dat is zeker! – leidt tot betere schoolprestaties en zicht op de werkelijkheid.

Een andere docent
Friedman voert na de minister en de docent een andere leerkracht op:
Zelf kreeg ik een brief van een leraar aan een middelbare school: ‘Tot ongeveer 1992 had ik in iedere klas wel minstens één kind dat niets uitvoerde. Tegenwoordig zijn dat er 10 of 15. Ik heb onlangs nog eens de examens uit de jaren tachtig bekeken. Dat waren moeilijke opgaven die zonder hulpmiddelen moesten worden gemaakt. Weinig leerlingen zouden er nu nog voor slagen. We maken de leerstof steeds simpeler. Het is een onstuitbare neerwaartse ontwikkeling waarbij uiteindelijk alle kinderen zullen slagen als ze maar kunnen aantonen dat ze ademhalen. Het verschil met vroeger is dat kinderen toen wel degelijk werkten, ook al hadden ze geen zin. Dat doen ze nu niet meer. Een leerling die slechte cijfers behaalde zei oprecht ‘U bent echt wel een goede leraar maar u lijkt niet te beseffen dat ik elke avond twee uur kwijt ben aan Facebook en per maand zo’n vierduizend sms’jes moet afhandelen. Hoe kan ik dan al dat huiswerk maken.’

Citaat 102 (dinsdag 21 januari 2014)
Homepage Citaten 2014