John Starling is een sessie-muzikant die begin jaren tachtig een paar soloplaten mocht maken. Die solocarrière is nooit echt van de grond gekomen.
Zijn eerste plaat is de meest geslaagde. Een aantal muzikale kennissen en vrienden benaderde hij om mee te spelen (Ricky Skaggs, Lowell George). Op een aantal songs zingt Emmylou Harris lead of backing vocals. Dat doet Emmylou vaak. Meezingen op albums van bevriende of verwante muzikanten.
Op White line zingt ze volgens het boekje samen met Tony Rice (die vele jaren later opduikt in de blue grass groep Rice, Rice, Hillman & Pedersen) harmony vocals. Niet iedereen is gecharmeerd van Emmylou’s stem. Onlangs schaarde Frits Abrahams zich ook in dat rijtje. Frits bekent in zijn column Dag in N R C van 15 oktober 2002 dat hij altijd op zoek is naar stemmen in de muziek. Stemmen moeten volgens hem niet te glad en gepolijst zijn, maar rauw en doorleefd. De meeste vrouwenstemmen zijn zoals die van Emmylou Harris: mooi, maar saai.
Daar valt iets voor te zeggen, nietwaar. Maar er is net zo goed iets tegen het standpunt van Frits in te brengen. Luister bijvoorbeeld hoe Emmylou in het nummer White line om de stem van John Starling heen “draait”. Emmylou is terecht beroemd geworden door haar duetten die ze zong met Gram Parsons (GP/Grievous angel). White line bevindt zich op hetzelfde niveau, alhoewel het strikt genomen geen duet is.
(vrijdag 24 mei 2002)
