Het Amerikaanse Rounder-label heeft in het midden van de jaren negentig negen cd’s uitgebracht met (een deel van) het verzameld werk van The Carter family. De eerste vier zijn aanwezig in de collectie van Basisbibliotheek Maasland. Het Duitse Bear family label bracht in 2001 In the shadow of Clinch mountain uit (12 cd’s). Samen met Jimmie Rodgers vormen the Carter family de belangrijkste artiesten die aan het begin stonden van.
Tja (zou Martin Bril zeggen), van wat. Bijna iedereen noemt ze als de grondleggers van de country & western. Dat is zeker waar maar ze zijn zeker ook belangrijk geweest voor de ontwikkeling van de folkmuziek. Zo is bijvoorbeeld Woody Guthrie in de jaren veertig een natuurlijke erfgenaam van beiden. Na hem komen dan weer Cisco Houston, Hank Williams, Bob Dylan, Phil Ochs en dat gaat door naar Townes Van Zandt, the Handsome family en Gillian Welch.
Zowel Jimmie Rodgers als the Carter family zijn ontdekt door Ralph Peer. Een employee van het Victor label (voluit the Victor Talking Machine company, later RCA). Hij verliet de grote stad New York om in het binnenland artiesten te ontdekken (“old time” musicians in the hinterland) en opnames te maken. Tijdens die trips nam hij rijp en groen lokale artiesten op. In de hoop iets bijzonders te ontdekken.
Uit het boekje van Anchored in love: Peer was not at all that impressed when he first saw the Carters. “They wander in,” he recalled. “He’s dressed in overalls and the women are country women from way back there – calico clothes on.” But once he heard them sing, it was a different story. “As soon as I heard Sara’s voice, that was it. I knew it was going to be wonderful.”
The Carter family bestonden uit drie personen: vader A.P., zijn vrouw Sara en zijn schoonzus Maybelle. Vader A.P. was degene die de meeste songs aandroeg. Niet dat hij alle nummers schreef. Integendeel. Hij had een neus voor goede songs van anderen of voor songs waarvan niet bekend was wie ze had geschreven. Zakelijk gezien was hij niet stom: bijna alle songs vermelden hem als songwriter.
The Carter family waren in hun tijd zeer succesvol. Ze verkochten honderdduizenden platen. Midden jaren dertig was het een beetje over. Ze namen nog wel dingen op maar de belangrijkste opnames stammen uit het eind van de jaren twintig en de eerste jaren van de jaren dertig.
Ruim zeventig jaar later staan de meeste songs van the Carter family nog recht overeind. De kracht van de songs staat in schril contrast met de foto’s die van hen zijn overgebleven. Het zijn keurig in het pak gestoken opa’s en oma’s. Of nog beter: ome Piet en tante Sjaan en Bets van decennia geleden. Vergelijk het statieportret van the Carters (op het hoesje van Worried man blues afgedrukt) eens met een glamourfoto van een popster van nu (bijvoorbeeld Christina Aguilera in Rolling stone van eind november 2002 met een plattegrond waarop al haar piercings worden aangegeven). The Carters hebben zichtbaar hun best gedaan zich voor de sessie goed aan te kleden; inderdaad, ze hebben hun zondagse kleren aangedaan. Ze wijken waarschijnlijk nergens af van hun medeburgers. Dat hebben ze ook niet nodig. Hun muziek spreekt. Image of uiterlijk doet er niet toe. Christina Aguilera doet van alles om van niets iets te maken (kleren, opmaak, piercings, pose). De tijd zal het leren, maar de kans dat over pakweg zeventig jaar een bibliothecaris een positief stukje over Christina meent te moeten afscheiden is vrijwel verwaarloosbaar.
Een goede introductie vormt de 3e verzamelcd When the roses bloom in Dixieland (1929-1930). Favoriete nummers: Motherless children, the Western hobo, Wabash cannonball en vooral The cannonball. Maar eigenlijk staan op alle bovengenoemde cd’s een aantal songs die de tijd hebben getrotseerd. En heden ten dage nog steeds worden gecoverd.
In 2004 verscheen op Dualtone een tribute-cd: The unbroken circle – the musical heritage of the Carter family. Bekende en minder bekende artiesten coveren werk van the Carters en tonen aan dat die liedjes nog steeds recht overeind staan.
(vrijdag 24 mei 2002)
