Een van de kortst durende klassieke albums (nog geen dertig minuten en slechts 12 tracks). Two steps from the blues, uit 1961.
De muziek heeft niets met blues te maken. Maar alles met blue zijn. Terneergeslagen, down, in de put. En waarom. Liefde natuurlijk. De zanger wil alles doen om het goed te maken, in een goed blaadje terecht te komen. Maar dat lukt niet. Hij geeft echter niet op. Blijft hoop koesteren en blijft derhalve two steps from the blues. Soulzanger Bobby Bland krijgt vaak twee toevoegingen. De eerste is “Blue” (Bobby “Blue” Bland) en de tweede is de zwarte Sinatra.
Frank Sinatra klinkt heel anders, zingt ander repertoire maar beiden stralen dezelfde nonchalance uit waarmee ze hun stem in kunnen zetten. Bland zingt evenals Sinatra altijd nummers van anderen. Bland is nog steeds actief. Geen van de twaalf nummers doen voor elkaar onder. Speciale vermelding verdient zijn versie van Saint James infirmary. Het trieste relaas van een vriendin die crepeert in een tehuis (door talloos anderen ook gecoverd).
(vrijdag 24 mei 2002)
Aanvulling
Jaren later nam ik Saint James infirmary mee in een lezing (en artikel) over Bob Dylan: Power and greed and corruptible seed seem to be all that there is (februari 2017)
