Om de een of andere reden kan Elvis Costello geen goed meer doen bij het gros van de muziekcritici.
De ene keer beweegt hij zich op een terrein waar hij vanaf had moeten blijven, dan weer kan hij niet zingen of probeert hij krampachtig muziek uit zijn beginperiode te herkauwen.
De critici hebben vooral moeite met het feit dat Costello volstrekt zijn eigen weg gaat. En zich van niemand iets aantrekt. Grappig is wel dat de nieuwe hoofdredacteur van Oor als een van de weinigen in de gaten heeft dat Costello toch keer op keer prachtige albums uitbrengt. Maar dan moet je wel open staan voor zijn eclectisch karakter. Iets waar Mark van Schaick (die nieuwe hoofdredacteur) in zijn beginjaren als criticus ook niet van verdacht kon worden.
In zijn beginjaren schreef hij vooral recensies over hardrock en aanverwante muziek. Muziek die vooral interessant is als je het sociologisch bekijkt. Maar Mark heeft zich daar ogenschijnlijk aan onttrokken. In zijn Oorrecensie haalt hij de meeste argumenten onderuit waarom North een mindere Costello-plaat zou zijn. Sterker nog. Hij beschouwt het als een van de betere Costello-platen. Veel critici verwijten Costello dat hij op deze plaat Frank Sinatra probeert na te doen. En dat moet hij niet doen, want Sinatra heeft een veel betere stem. Dat is waar. Maar die critici vergeten dat Costello een muziekkenner is en zijn Sinatra-platen kent.
Costello weet ongetwijfeld dat Sinatra in het jaar dat hij vijftig werd (1965) het album The september of my years uitbracht.
Een plaat waarop hij nummers verzamelde die te maken hebben met die magische grens. In die dertien nummers wordt teruggeblikt en vooruitgekeken op het leven. En zoals bij alle grote kunst kunnen die nummers door andere stervelingen nagevoeld worden.
Op zijn 48e brengt Costello met North zijn September of his years uit. Hij staat op een kruispunt in zijn leven want zijn huwelijk is na 16 jaar op de klippen gelopen en hij heeft al enkele maanden een nieuwe vriendin. In alle nummers reflecteert hij op die zaken. En doet dat op de hem kenmerkende manier met doorwrochte teksten en, inderdaad, in het idioom van sommige Sinatra-platen.
Maar hij is geen naloper. Hij voegt er zijn eigen stempel aan toe. Verder zijn niet alle nummers qua muziek hetzelfde. Maar dan moet je de plaat vaker dan twee of drie keer draaien. Dus niet te vlug, weer, een recensie schrijven. North is kortom een groeiplaat en, warempel, blijkt een van de topplaten van Costello te zijn. Prijsnummer is When it sings met de volgende regel: Maybe this is the love song that I refused to write her when I love her like I used to.
(zondag 23 mei 2004)
