Aldus de Zwitserse filosoof Peter Bieri in Volzin (maart 2013). De komende weken zult u op veel plaatsen artikelen over hem aantreffen. Medio april gaat de verfilming van zijn bekendste boek in première: Nachttrein naar Lissabon. Een van de vele romans die hij onder het pseudoniem Pascal Mercier heeft uitgebracht. Eind 2012 kwam onder zijn eigen naam Hoe willen wij leven? uit.
In Volzin wordt Bieri pratend opgevoerd. Ergens merkt hij op dat hij op jonge leeftijd zijn bekrompen Zwitserland ontvluchhte en in Engeland en Duitsland ging studeren.
“Ik ben blij dat ik de moed vond om dit te doen. Maar ik had veel geluk om die moed te hebben, en dat de omstandigheden mij ook de kans boden het te doen. Ik heb nooit geloofd in Sartre’s idee van vrijheid: vrijheid uit het niets, de vrijheid om jezelf te boetseren en te ontwerpen. Je kunt veel met jezelf: je kunt jezelf beïnvloeden, je kunt jezelf tot op bepaalde hoogte hervormen. Maar in mijn persoonlijke leven heb ik toch het gevoel dat ik geluk had. Ik ben daar niet volledig verantwoordelijk voor. Want deels werd mijn moed gevoed door de angst om verstikt te worden. Het was de opstandigheid van iemand die verdronk.
En je moet wel de middelen hebben: iemand die je studie betaalt, of een baan op de universiteit om verlof te kunnen opnemen.”
Eerder zegt hij over zijn romans het volgende:
“Doordat ik ging schrijven, heb ik veel over mijzelf geleerd. Perlman’s zwijgen ging over de angst voor andermans verwachtingen, de mogelijkheid dat anderen ontdekken wat jij verborgen wilt houden.
Ik kwam erachter hoezeer ik door die angst geplaagd werd.
Met mijn tweede boek, De pianostemmer, ontdekte ik mijn verlangen naar intimiteit. Ook kwam ik erachter hoezeer ik geleden had aan het gebrek aan succes van mijn vader, die componist was. Ik ontdekte de diepte van deze emoties. Die diepte was zo groot, en de emotie zo sterk, dat het me vierhonderd pagina’s verder bracht. Je ervaart die emoties in groot detail doordat je die personages creëert.
Mijn laatste roman, Lea, een klassieke tragedie, is een boek over eenzaamheid en de kwetsbaarheid van het leven. Tot op zekere hoogte helpt het schrijven van romans om met die gevoelens om te gaan. Al schrijvende leer je jezelf anders kennen dan door gewoon je leven te leiden.”
Citaat 006 (woensdag 13 maart 2013)
Homepage Citaten 2013
