De coach liet Djokovic ook een andere wereld zien.

De finale op Roland Garros gaat zondag 9 juni 2013 niet tussen Roger Federer en Novak Djokovic. Veel tennisliefhebbers zullen dat jammer vinden. Anderen vinden het juist prima dat Rafael Nadal (waarschijnlijk) David Ferrer verpletterend gaat verslaan. Veel Fransen betreuren het optreden van Jo-Wilfried Tsjongas in de halve finale.

Iedereen die liefhebber van een sport is, ‘het’ volgt,  neemt positie in. Je bent voor Ajax of PSV, Ad Schenk of toch liever Kees Verkerk. Ergens in je leven kies je op een gegeven moment positie voor een van vele kandidaten. Dat proces is ondoorgrondelijk. Heeft weinig met ratio te maken. Vaak wel met het moment in je leven waarop je iets voor een bepaalde sport ging voelen. Vaak kies je dan voor winnaars, kampioenen. Maar aan de andere kant kun je op zo’n leeftijd juist ook kiezen voor de underdog (zeg Volendam).

Maar wat als ‘jouw’ kampioen terugzakt?
Zoals nu met Federer het geval is. Dan moet je (je moet niets, maar tóch) op zoek naar een andere held. En dat is dan waarschijnlijk een man die jouw held (in dit voorbeeld Federer) steeds vaker opzij zet. Kandidaten genoeg: Nadal, Djokovic, Murray, Tsjongas, Del Potro. Elk van hen ken je al een tijdje. Dat wil zeggen: je hebt op basis van hun gedrag op tv (de baan) een beeld van hen. En sommigen kun je wel pruimen, andere minder. Dan komt op zeker moment onderstaand fragment uit De Volkskrant voorbij en ga je tóch iets anders over die ‘arrogante’ slungel op de baan denken:

De coach liet Djokovic ook een andere wereld zien. Gencic las met Novak de gedichten van Poesjkin en luisterde met hem naar klassieke muziek. Tsjaikovski’s Ouverture 1812 volgde volgens haar het ritme van een tennispartij. Het begint rustig en dan gaat het harder en harder.’ Ze hield haar pupil voor dat hij bij tegenslagen op de baan moest denken aan de euforie bij het luisteren naar Tsjaikovski.

Djokovic koesterde de geborgenheid bij de mentor, die zo in hem geloofde. ‘Ik voel nu de verantwoordelijkheid om haar werk voort te zetten. Jelena werkte met kinderen van 5 tot 12 à 13 jaar. Ze wijdde haar leven aan die generatie van nieuwe tennissers. Gencic is nooit getrouwd geweest, ze had zelfs geen kinderen, Tennis was alles wat ze had in haar leven.’
Hij spiegelde zich aan haar innerlijke kracht. ‘Jelena was ingetogen en wist precies wat ze wilde. Tijdens haar carrière als handbalster en later als tenniscoach liet ze nooit haar zwakke kant zien.’

() Voor Roland Garros had Djokovic haar nog gebeld. Hij wist wat ze ging zeggen over de grandslamtitel, die nog in zijn verzameling ontbreekt. ‘Ze was open en eerlijk. Ze zie: focus op je taak, dit wordt jouw toernooi. Ze inspireert me als vanouds met haar woorden. Ik moet Jelena nu eren door ook haar droom te realiseren. Ik ben gemotiveerder dan ooit om Roland Garros te winnen, ook voor haar.’

Citaat 042 (zaterdag 8 juni 2013)
Homepage Citaten 2013