Zo zit je in Volkel altijd goed, begreep ik. *
Einde column. Frits Abrahams – geboren in Nijmegen, opgegroeid in Venlo en als journalist ‘groot’ geworden in De Randstad – schrijft al jarenlang dagelijks in de NRC een column voor de achterpagina. Het wordt gebracht als uitsmijter, maar er zijn ongetwijfeld veel lezers die juist deze column als eerste lezen. Terecht. Frits Abrahams is een groot stilist die er vaak in slaagt kleine dingen uit het leven te verbinden aan grote zaken. Ze net vanuit een iets andere kant te bekijken. Je kunt aan alles merken dat hij in zijn leven honderden mensen heeft geïnterviewd en daar een artikel van heeft gemaakt. Kan daarom mensen goed ‘levend’ opvoeren. Regelmatig komt zijn vrouw voorbij. Die je door de jaren heen steeds beter leert kennen. De goede lezer realiseert zich echter (wel) dat hij door Abrahams een beetje voor de gek wordt gehouden: de ideeën die zijn vrouw ventileert zijn zeer waarschijnlijk de zijne, maar hij heeft haar nodig als contrast. Abrahams is zeker geen grijze muis want hij neemt af en toe wél degelijk positie in. Voor of tegen iets. Of iemand. En hij consumeert op zijn manier veel cultuur: tentoonstellingen, films en … muziek.
Positief
Op dinsdag 11 juni 2013 had zijn column als kop Positief. Daarin voert hij een iets oudere kennis op die om te beginnen erg positief in het leven staat (“flessen die half leeg zijn bestaan voor hem niet”), graag met zijn caravan door Nederland reist (“En ook daarin weet hij algauw een staat van gelukzaligheid te bereiken die ik me moeilijk kan voorstellen”) en daarover graag wil praten. Té graag. Om de haverklap belt deze kennis hem op om te snoeven over dat prachtige plekje dat hij nu weer heeft ontdekt. Abrahams laat zich er ietwat meewarig over uit: “Zo’n winderig, zonloos campingdagje in Petten of Markelo – je moet er talent voor hebben. Ik krijg het koud als ik eraan denk.”
Een link naar de actualiteit
Daar is Abrahams een meester in. Van teletekst een berichtje plukken (’s ochtends voor de deadline van de krant) en dat koppelen aan een verhaal dat hij ongeveer al af had. Maar daardoor beter wordt, meer impact krijgt. Je die man niet zo snel meer zult vergeten. Hier voegt hij het nieuws toe dat oud premier Ruud Lubbers ergens heeft gezegd dat op vliegbasis Volkel 22 atoombommen liggen. Zo worden Lubbers en deze onbekende, doch zeer herkenbare reislustige senior als het ware in de echt verbonden.
Werkgebied van de Noord Oost Brabantse Bibliotheken
Sinds 1 januari maakt de Udense bibliotheek deel uit van de NOBB, een organisatie die het bibliotheekwerk verzorgt in vijf gemeentes in Noord Oost Brabant: Bernheze, Landerd, Oss, Uden en Veghel. In die gemeentes liggen vele kleine plaatsen. Met namen die de gemiddelde Randstedeling weinig tot niets zullen zeggen. Maar het is maar zeer de vraag of de gemiddelde Oijenaar of Eerdenaar weet dat er een gehucht bestaat met de prachtige naam ’t Oventje (gemeente Landerd). Hemelrijk is beter bekend – in deze regio – want daar gaan zonaanbidders sinds het begin van de jaren tachtig vaak naar toe. Als ze van daaruit doorrijden richting Zeeland (“de plaats, Frits!”), langs de vliegbasis (met die 22 bommen) komen ze langs ’t Oventje. Daar ergens ligt ook die camping.
De laatste regels
“O, bedoel je dát”, zei mijn vriend, gerustgesteld. “Wat kunnen mij die bommen nou schelen? Er gingen al zo lang geruchten over. Toch prima dat ze hier liggen. Kan het veiliger? Ze gaan toch geen atoombommen op atoombommen gooien? Dat geeft alleen maar zinloos geknal? **
Stel dat ze per ongeluk afgaan”, probeerde ik nog.
“Typische columnistenfantasie”, lachte hij. “Nee, wij zitten hier opperbest. We hebben elektra en het sanitair is goed. En weet je hoe de camping heet?”
Natuurlijk moest ik het antwoord weer schuldig blijven. “Camping ’t Oventje“, riep hij. “En de recreatieplas er vlakbij heet ‘Hemelrijk’.
Zo zit je in Volkel altijd goed, begreep ik.
De kleine dingen uit het leven
Frits Abrahams is een meester om ‘het kleine’ uit het leven extra in het zonnetje te zetten, te polijsten. Positief is daar een prachtig voorbeeld van. Maar Frits Abrahams is ook een goede gids. Verkenner. Die meerdere keren per jaar verslag doet van een bijzondere tentoonstelling, museum, film of muzikant. En je merkt dat hij consistent is in zijn smaak. Hij zal nooit een artiest naar voren halen die afwijkt van de kunstenaars die hij in de jaren daarvoor in een van zijn columns al eens heeft beschreven.
Deze column bracht de naam van een redelijk onbekende “grijze” muzikant naar boven. Die sinds 1995 ruim tien cd’s heeft uitgebracht. Maar nooit bekend is geworden. Ondanks ladingen positieve recensies en kritieken. Deze Ron Sexsmith treedt zaterdag 15 juni in Eindhoven op: het Naked song festival. Frits Abrahams zal er waarschijnlijk niet zijn. Té ver weg én hij zag Ron Sexsmith in maart van dit jaar al eens optreden en schreef daarover op 8 maart 2013 de column Het verdiept zich. Die begon aldus:
Op de avond dat Manchester United tegen Real Madrid speelde, moest ik naar een popconcert van Ron Sexsmith. Dat kwam slecht uit. Het kaartje was al betaald, de wedstrijd begon op ongeveer hetzelfde tijdstip. Ik besloot te kiezen voor wat het beste van twee werelden kon worden: de eerste helft van Sexsmith, de tweede van de voetbalwedstrijd.
Dan zet Abrahams Sexsmith neer als een artiest die weliswaar prachtige liedjes schrijft, maar qua presence te grijs is gebleven en daardoor nooit is doorgebroken naar een groot publiek.
Sexsmith begon in ieder geval keurig op tijd. Zo ziet hij er ook uit: als iemand die stipt de dingen doet die van hem verlangd worden. Hij is een kleine, pafferige Canadees die nog iets jongensachtigs in zijn gezicht heeft, ook al is hij 49 jaar.
() Ik kende een klein deel van zijn overige cd’s en was er wisselend enthousiast over: soms goed, maar soms ook vlak en saai. Dat vond ik na een halfuurtje van het concert nog steeds.
Wat niet meehelpt, is dat hij het charisma van een kantoorbediende heeft, die op de bedrijfsfeestjes ook eens naar de gitaar grijpt. Zijn zang is evenmin spectaculair, maar heeft in zijn beste songs wel een emotionele schuchterheid. Dan raakt hij je. Dan krijgt dat dikke, zwetende ouwe jongenslichaam zelf iets ontwapenends.
Zijn liedjes zijn soms ronduit mooi.
() De liedjes die ik van hem ken zijn weemoedig, maar zelden wanhopig. () Ik had gehoopt dat hij Deepens With Time wat eerder zou spelen, maar hij bleef het maar uitstellen. De tijd drong. Terwijl zijn bandje verdween, kroop hij ook nog achter de piano om twee mij onbekende prachtliedjes te zingen. Verdomme, het concert werd steeds beter! Een echte professional, hij gaf waar voor zijn geld. Ik besloot te wachten tot hij Deepens With Time had gezongen – hij had het verdiend.
Toen hij het ten slotte zong – en hoe – was mijn voetbalwedstrijd voorbij.
Het gaf niet. Een goed concert deepens with time.
Door deze column heeft hij sommige lezers zo in contact gebracht met iets nieuws.
Enkele songs van Sexsmith
April after all (Other songs, 1997)
Still time (Whereabouts, 1999)
Thumbelina farewell (Blue boy, 2001)
Gold in them hills (Cobblestone runway, 2002)
Hard time (Exit strategy of the soul, 2008)
Get in line (Long player late bloomer, 2011)
Deepens with time (Forever Endeavour, 2013)
* Foutje van Frits Abrahams: ’t Oventje ligt in de gemeente Landerd. En Volkel maakt deel uit van de gemeente Uden. Maar wel erg dicht bij elkaar.
** Laurie Anderson
Deze Amerikaanse performer is in Nederland vooral bekend geworden door haar Superman van de cd Big science (1982). Twee jaar later verscheen haar United States live. Een integrale opname van een lang concert/performance. Daarin hoor je Laurie in de weer met haar specialiteit: haar eigen stem door technische trucs vervormen en verhalen vertellen over onze bijzondere technologische samenleving. In New Jersey Turnpike (11 minuten) voert ze een man op die iets beweert dat die reislustige man in Volkel ook doet. Laurie Anderson beschrijft een man die tijdens vliegreizen in zijn koffer altijd een bom meeneemt (het was nog in de jaren voordat je streng werd gecontroleerd). Waarom? De kans dat een terrorist op hetzelfde moment met een bom op hetzelfde vliegtuig zou opstappen is erg klein. Dus is het veilig om zo te gaan reizen.
Citaat 043 (dinsdag 11 juni 2013)
Homepage Citaten 2013
