Ik was er bij. In 1991. Bijna zevenentwintig jaar geleden! Toen een van de grootste platen ooit gemaakt uitkwam. Volgens alle kenners. Die vanaf het begin wisten dat er nu iets bijzonder was verschenen. Het als meesterwerk erkenden. Een plaat als Never mind the bollocks, It takes a nation of millions to hold us back, What’s going on, Pet sounds, Exile on Main street, Revolver, OK computer, Velvet underground + Nico of Sign o the times.
Alleen. Ik miste hem. Laat maar!
Ik wilde er niet warm voor lopen. In 1991. Waarom? Twee redenen.
1. Ik luister nooit naar de radio en
2. koop alleen platen op basis van recensies.
En ga vooral op m’n gevoel af. Dus negeerde ik al die lovende recensies. Dacht er het mijne van, maar nam niet de moeite om te gaan luisteren. Zelfs niet toen deze plaat in de jaarlijst van Oor op nummer een terecht kwam. En – nooit eerder voorgekomen, en daarna nooit meer herhaald – de helft van de 45 deelnemers deze plaat in hun persoonlijke top-tien opnam.
Stokdoof? Nee, arrogant. Ik dacht dat het zo’n groepje was dat nadeed wat anderen daarvoor eerder en veel beter hadden gedaan.
Maar soms draai je bij. Verander je van mening. Dat gebeurde drie jaar later. In 1994. Dat kwam door een recensie in Oor. Daarin gebruikte Mark van Schaick enkele woorden die me dwongen die cd aan te schaffen. Luisteren. En – verhip – ik werd steeds enthousiaster over Unplugged in New York. Natuurlijk over hun versie van David Bowie’s The man who sold the world. En liedjes van de groep zelf: Come as you are, Dumb, On a Plain of Something in the way. Mooi gespeeld, af en toe ietwat dromerig, prachtige popsongs.
Pas vele jaren later kocht ik Nevermind. Hoorde toen pas de originelen. En nog steeds hoor ik er niet het absolute meesterwerk in, dat anderen er wel in menen te horen. Unplugged in New York is andere koek. Ik kan me vergissen, maar vermoed dat in the long run die plaat uitgeroepen zal worden als de ultieme Nirvana-plaat. Gebeurt dat niet, dan is er nog niets aan de hand. Iedereen is koning binnen zijn eigen rijk; mag er een eigen smaak op nahouden.
De belangrijkste reden voor het opnemen van Unplugged in New York in de muziekcanon is de laatste track.
Een lied dat ik evenals The man who sold the world meteen herkende. En meteen moest toegeven hier een meester bezig was. Kurt Cobain trekt de song écht naar zich toe. Drukt er zijn eigen stempel op. Een versie die door anderen nagevolgd zou worden. Gecoverd. Dat gold voor de Bowie-cover slechts in beperkte mate, maar voor Where did you sleep last night? in hoge mate
Korte geschiedenisles
Niet alleen is deze song door veel grote namen eerder én vooral anders opgenomen. Maar ook nog onder verschillende titels en met vaak heel andere zinnen en beelden. Niemand weet door wie ‘het’ origineel is geschreven. Waarschijnlijk ergens in de jaren 1870 in Amerika. Drie titels worden er op geplakt: Black girl, Where did you sleep last night én het vaakst In the pines.
Ik kende de versies van the Carter family (zeg: folk), de Louvin brothers (zeg: country & western) en Leadbelly (zeg: blues). Maar mijn lievelingsversie was die van de Kossoy sisters. Deze identieke tweelingzusjes namen het liedje op in 1956. Toen ze zeventien jaar oud waren. Kort nadat Pete Seeger hen tijdens een zomerkamp ingewijd had in de traditionele folk uit de Appalachen. De plek waar ook de Carter family vandaan kwam.
De laatste dagen heb ik op Youtube tientallen filmpjes gevonden. Vaak zonder bewegende beelden.
Ik wil jullie een kort filmpje laten zien. De regels worden gezongen door ene Danny Farrant, maar het gaat vooral om de beelden. Gemaakt door iemand die zich Confinement Special noemt. Die de sfeer van de song goed heeft aangevoeld en weet om te zetten in raadselachtige beelden. Maar die beelden staan los van het verhaal over ontrouw, wraak
https://www.youtube-nocookie.com/embed/l0Md9qwWQBI
Column voor de dertiende editie van Luistercafé Noordkade, in De Afzakkerij te Veghel (vrijdag 2 maart 2018)
https://www.youtube-nocookie.com/embed/-pBrDjSFT_E
https://www.youtube-nocookie.com/embed/qWrSg5znyMU
https://www.youtube-nocookie.com/embed/ybLNcs8FFrY
https://www.youtube-nocookie.com/embed/q5hdNAeWTls
https://www.youtube-nocookie.com/embed/a6yCEsDsGx4
Artikel:Here we are now, entertain us (juli 2015)
Homepage Luistercafé Noordkade
(maandag 26 februari 2018)
