Opmerkelijk dat deze lp uit 1976 pas in 2000 op cd werd heruitgebracht. In Japan.
Wat zien Japanners in deze Amerikaanse artiest die slechts één plaat uitbracht. En daarmee geen succes had. De rest van zijn loopbaan kunt u zelf wel raden. David Forman met zijn hoge stem. Denk aan een van de Gibb-broertjes (van The Bee gees). Alhoewel er op deze plaat meerdere sterke nummers staan springt Winnsboro, Louisiana er ver bovenuit. De up tempo nummers klinken zwaar gedateerd.
Winnsboro, Louisiana is echter zo’n nummer waaraan alles klopt: melodie, tekst, arrangement en uitvoering. Het is een nummer over schaamte.
En over terugverlangen. Naar vroeger. En inzien, later, dat er in je jeugd van alles gebeurde wat je pas nu je ouder bent kunt plaatsen. Kernzin is I remember. Hij herinnert zich vakanties die hij als jongen doorbracht bij zijn grootouders die op het platteland in Louisiana woonden. Zo’n pastoraal platteland waar alle mensen tevreden zijn, elkaar willen helpen, respect voor elkaar hebben. Dingen uitleggen aan kinderen. Het vioolarrangement en de gedragen piano ondersteunen die sfeer. Maar zelfs de zoetste violen kunnen de kernzin niet verzachten. Hij zag als kind niet dat opa en oma veel zwarte bediendes hadden die voor een fooitje hun hele leven moesten ploeteren en zwoegen. Toch ziet hij niet om in verbittering. Hij constateert als volwassene dat het toen nu eenmaal zo was en hij had de lange, lange zomervakanties met spelen onder hooi-oppers voor geen goud willen missen. Sweet memories.
Thinking about Winnsboro
I know everything has changed
You know I miss that summer so
And I can’t go back again
(vrijdag 24 mei 2002)
Jaren later nam ik dit liedje mee in een ander artikel: Empathie in 3 liedjes (juli 2013)
