In het voorjaar van 1999 was het onmogelijk om op sommige radiostations een reclamespotje van een bank te ontlopen (Rabo?). Mathilde Santing had haar beste nummer (Wonderful life van Black) van haar laatste cd (To others to one) afgestaan.
Wellicht is ze toen pas echt doorgebroken naar een groter publiek. Of had dat meer te maken met het feit ze voor Joop van den Ende in een musical ging zingen. Of artikelen in “de bladen” over haar liefdesleven. Wat doet het er ook toe. Mathilde Santing wordt inmiddels niet alleen door de kenners gerekend tot een van de grootste Nederlandse zangeressen.
Haar beste cd is een album uit 1993 waarop ze veertien liedjes van Randy Newman vertolkt. Een eerbetoon aan deze Amerikaanse songsmid. Mathilde Santing betoont eigenlijk altijd eer aan mannen of vrouwen die de liedjes hebben geschreven die ze zingt. Het is moeilijk in te schatten hoe de interpretaties van Mathilde overkomen bij een toehoorder die de oorspronkelijke liedjes van Randy Newman niet kent. Newman heeft zo zijn manier om zijn songs te vertolken. Mathilde doet het uiteraard anders. Ze heeft een veel beter geschoolde stem. Maar de kern van Randy’s songs en zijn interpretatie weet ze toch te pakken: desolaat, meevoelend met de hoofdpersonen uit de liedjes en schijnbaar opgewekt.
Sing a sad song for a good man
sing a sad song for me.
Sing a sad song for the sailor,
a thousand miles from the sea
Uit: Texas girl (at the funeral of her father)
(vrijdag 24 mei 2002)
