Nu het jaar 2008 bijna voorbij is komt onherroepelijk bij muziekliefhebbers de vraag op naar Dé plaat van het jaar. De vraag stellen is hem beantwoorden.
Dat zou deze plaat moeten zijn, A virtual landslide van Pete Molinari, maar de kans dat de mensen die daarvoor normaliter worden aangezocht dat zullen doen is niet erg groot. Bijna alle muziekbladen hebben geen recensie geplaatst van deze cd die in april van dit jaar op het redelijk onbekende Damaged goods label uitkwam. Ross Bennett kende in de enige tot nu gepubliceerde recensie in het Engelse Mojo vier sterren toe aan A virtual landslide (nummer 175 – juni 2008).
Dat zo’n plaat onopgemerkt blijft is een teken aan de wand. Er is zoveel, er worden zoveel cd’s gerecenseerd in tijdschriften, er zijn zo veel radiostations en nog meer muzieksites op internet én toch wordt een klasseplaat als A virtual landslide niet echt opgepikt en een doorslaand succes.
Een (commercieel) succes dat deze plaat best zou kunnen bereiken. Dat komt wel vaker voor. Een plaat die de ene na de andere “hit” heeft, maar niet “scoort”. Hits ontstaan alleen als zoiets wordt gedraaid. Liefst tussen andere hits (oude, nieuwe of aankomende). Enkele jaren geleden was het een plaat van ene Adam Green (Friends of mine). Maar die brak ook niet door, net zo min als Pete Molinari nu zoals dat heet “opgepikt” wordt.
A virtual landslide zal hoogstwaarschijnlijk de geschiedenis ingaan als een van de vele hitplaten die geen hit is geworden. Hij zal waarschijnlijk ook de geschiedenis ingaan als de “beste plaat” die Pete Molinari ooit heeft gemaakt. De tijd zal dat uiteraard moeten uitwijzen. Eén ding is zeker: vergeleken met zijn debuutplaat – Walking off the map uit 2006 – heeft hij een reuzenstap vooruit gezet.
Pete Molinari afficheert zich op zijn website als een singer-songwriter uit Engeland. Hij noemt als inspiratiebronnen namen die de gemiddelde jongere van vandaag de dag niet zou noemen – Billie Holiday, John Coltrane, Hank Williams, Bob Dylan en Johnny Cash. Door een toeval bleef hij twee jaar in de States hangen, trad op in kleine zalen en ontdekte Woody Guthrie, Pete Seeger en Phil Ochs.
Maar Pete is geen protestzanger oude stijl. Hij is geen boodschappenman. Uiteraard zingt hij ergens over, maar die teksten doen er niet zo veel toe.
Het belangrijkste is zijn stem. Een grote stem. Een opmerkelijke stem. Een hoge stem. Een vrouwelijke stem. Denk aan Antony van Antony and the Johnsons maar dan toch heel anders.
Op myspace wordt hij onder het kopje Klinkt als omschreven als:
A mixture of the greats from the past.
Really sings like no one you’ve ever heard before.
En daar zit wel iets in. De ene keer denk je Buddy Holly te horen, dan weer Rick Nelson, Brenda Lee of … maar uiteindelijk moet je toch concluderen dat zijn instrument uniek is.
Persoonlijke favoriet is There she still remains. Maar andere “hits” zijn ook: Oh so lonesme for you, One stolen moment, Dear Angelina.
Voorlopige conclusie: A virtual landslide heeft zijn titel niet waargemaakt. Heeft weinig tot niets losgemaakt.
(zondag 9 november 2008)
