Op zondagmiddag 5 januari 2014 verzorgde Emile Wouters op verzoek van de Osse Bibliotheek de derde This magic moment middag.
Hij liet deze middag 21 muziekfragmenten horen. Die hij op een typische manier introduceerde: door een consciëntieus voorbereid en uitgeschreven tekst voor te lezen. Daaromheen vertelde hij honderduit. Hieronder zijn volledige uitgeschreven tekst, waarin uiteraard de tracks en artiesten staan die hij op deze mooie (en warme) wintermiddag naar voren haalde. Opvallend was de breedte van zijn muziekkeuze- en smaak. Het waaierde alle kanten op. Voor de meeste bezoekers heeft hij heel veel onbekende namen en soorten muziek ‘neergezet’.
Goeiemiddag,
laat ik beginnen met te zeggen dat het voor mij onmogelijk leek, om in 2 uur en maar 21 liedjes een presentatie te maken van muziek die me raakt . . . Vooral als je weet dat voor mij de teller ondertussen over de 19.000 albums schuift…..
Ik heb dus een beetje gesjoemeld en laat iets meer horen dan die 21 liedjes of fragmenten, sorry Hans.
‘t Probleem is namelijk dat ik enorm veel van enorm veel muziek houd. Klinkt misschien dubbel, maar denk er maar eens over na… Dat is een beetje mijn dilemma in ’n notendop.
Er is muziek die een traan uit me kan wringen, muziek die me als een waanzinnge aan het dansen kan zetten, muziek waardoor ik in de oordopjes onder mijn helm op de brommer, haarscherp en superveilig door het verkeer kan manouvreren, er is muziek die me terugbrengt naar het verleden en er is muziek die me doet beseffen dat ik nog lang niet alles gehoord heb…
Kortom, er is enorm veel muziek waar ik een boost van krijg, muziek die speciaal voor me is en waar ik zeer dankbaar voor ben….
Zoveel verschillende geluiden die me naar dat speciale en bijzondere bewustzijn kunnen voeren…
De ideale drug, zo U wilt [:-)
Voor mij is goeie muziek een dimensie krachtiger, directer en gewoon intenser dan een goeie film, een boek, schilderij of zelfs een zeer prettige geur of smaak sensatie.
de uitzondering hierop is sex, maar het scheelt niet veel [:-)
Voor vandaag heb ik de wat meer “buitenissige” muziek juist thuis gelaten, ik wil het hier vanmiddag wel een beetje aangenaam houden!
Het kan een beetje uitlopen vanwege de praatjes die ik heb, en de reacties van jullie daarop, maar laat dat ons er niet van weerhouden om deze zondagmiddag vol goeie muzikale moed in te gaan.
Dit alles gezegd hebbende, wil ik maar gewoon beginnen en gaan graaien uit mijn gefragmenteerde grabbelton van genotvolle geluiden.
1 – Buckethead
Ok, de kick-off is met meneer Buckethead, een gitarist die ik bewonder om zijn techniek, zijn vrijheid en zijn power.
Ergens rond 1996 bracht het album Day of the robot hem ECHT goed onder mijn aandacht, een idiote mix van heavy metalriffs, dub en jungle ritmes.
Sindsdien volg ik hem onder zijn eigen naam en als Bucketheadland, een gestage stroom van meer & minder geslaagde ideën. Album na album vol vetuit gitaarwerk, alsof hij onder stroom staat. Zo zou Jimi Hendrix hebben geklonken als er in die tijd muziek en bands als Metallica en Slayer hadden bestaan.
Alleen al in 2013 heeft Buckethead een stuk of 40 albums uitgebracht, dat vinnik zo gaaf, hij kan doen en laten waar hij zin in heeft.
Experimentele drones, acoustisch gitaargetokkel, epische 18 minuten durende ballads, vrolijke metal-funk, maar vooral de korte en krachtige nummertjes waarin de gitaar tot in het extreme wordt uitgewrongen, daar smul ik van.
In een paar minuten zet hij meer tempowisselingen, accenten en ideeën bijmekaar dan je logischerwijs voor mogelijk kunt houden.
3 albums achtermekaar afluisteren is dan ook een zeer vermoeiende bezigheid, motto hier is dus:
geniet, maar gebruik mr. Buckethead met mate!
Rest mij nog te vermelden dat hij zijn naam eer aan doet, live speelt meneer inderdaad altijd met een emmer over zijn hoofd….en een wit masker. Ik heb hier van 3 liedjes 1 medley in mekaar gedraaid, zodat jullie een idee krijgen.
2- Earl Gaines
Nu een liedje waar gospel, soul, funk en R&B samen komen.
Dit is muziek waar je me ‘s nachts wakker voor mag maken.
Door voor dit nummer te kiezen wordt jullie echter wel de soul & blues jazz van Charles Mingus, Roland Kirk en Booker Ervin door de neus geboord.
En ook hoef ik geen Sly & The Family Stone, Aretha Franklin of James Brown meer te laten horen.
Door dit nummertje vallen ook de blues van bijvoorbeeld Howlin Wolf, John Lee Hooker en zelfs Ray Charles buiten de boot.
Ik kan maar ongeveer 21 dingen laten horen, dus keuzes moeten worden gemaakt.
Vaar nu met me mee op het (relatief) onbekende talent van Earl Gaines met Hymn no.5.
Dit nummer is trouwens ook een paar x gecovered,
hiervoor verwijs ik jullie naar mijn blog [:-)
http://www.youtube.com/watch?v=4CH1TUr23dw
3 – Jacqui Naylor
Ik ben een sucker voor covers, dat zijn versies van liedjes.
Zo heb ik zelf meer dan 1400 versies van Gershwin’s Summertime verzameld en ben ik zelfs lid gemaakt van de Secret Summertime Society.
Ook als meer populaire pop en rock liedjes een rework krijgen ben ik meestal nieuwsgierig naar het resultaat…
Op mijn blog kun je daar legio voorbeelden van vinden.
Wat ik nu wil laten horen is iets aparts, het betreft een dame die covers op een wel heel speciale manier behandelt:
ze speelt de accoorden van bijvoorbeeld Iron Man van Black Sabbath en ze zingt daar dan – naadloos! – de tekst van een Nick Drake liedje over.
Dit is weliswaar een imaginair voorbeeld, maar dan begrijp je een beetje wat ik bedoel.
En dit kunstje kan mevrouw Naylor geniaal, voor een afwijking van DIT formaat kan ik alleen maar het allerdiepste respect hebben.
Ik laat nu 2 liedjes van haar horen, dat er eigen-lijk dus 4 zijn, beschouw het maar als een mini kwisje,
als je de nummers herkent mag U gewoon roepen.-
4 – John Coltrane & Miles Davis
Wat mij ook uitermate fascineert is de ontwikkeling die muzikanten ondergaan.
Muzikanten die hun eigen weg zoeken, de drang hebben om hun eigen toon te zetten, voor mij zijn ‘t kunstenaars die hun uiterste ikje leggen in het vervolmaken van de zoektocht naar ultieme klanken, beginnend met het doorgronden van tradities om er daarna korte metten mee te kunnen maken…
Dit klinkt misschien allemaal een beetje wauwie-zauwie zoals ik het nu zeg, maar vergelijk het met bijv. Piet Mondriaan, die eerst molens en landschappen schildert en eindigt met Broadway Boogie Woogie, puur abstracte en bijna wiskundige eenheden van verf die strict geordend volgens de regels van zijn innerlijke ontwikkeling op het schilderslinnen geplaatst worden.
Om dit te verduidelijken laat ik nu een compilatie horen van 2 grootmeesters uit de jazz, namelijk Miles Davis & jawel, Johnn Coltrane.
Eerst ‘n stukkie vroeg werk, gevolgd door stukkie als ze wat beter in hun vel zitten, als ze gegroeid zijn en ze beseffen dat er nog veel meer Terra Incognita is om te ontginnen.-
5 – Matthew Halsall
Ik laat nu een -beetje- ingekorte versie horen van een nummer van een jonge Britse trompettist, Matthew Halsall.
Een waar talent, met een lyrische en expressieve toon, getekend met een voorliefde voor de spirituele en modale jazz van de 60’s.
Alweer een strategische keuze, dit liedje maakt het feit dat ik geen ruimte en tijd heb om klassieke Pharoah Sanders, Billy Harper, Archie Shepp, Henry Franklin, of John Tchicai te laten horen dragelijker.
Waarom dan juist DIT nr?
Noul, nadat het intro & het thema door de trompet zijn neergezet en de sax wordt uitgenodigd om het themaatje over te nemen … dan ga ik glimlachen….
Simpel en erg doeltreffend in mijn oren.-
6 – Natural Self
Men geeft deze muziek graag allerlei etiketten mee: down-tempo, broken beat of nu-jazz. .. het zal allemaal wel….
Feit is, dat er in dit genre veel slaapverwekkend spul wordt gemaakt, maar er zijn gelukkig ook positieve uitzonderingen.
Voor mij begon de kennismaking met dit soort muziek met het legendarische DJ Shadow album “endtroducing”, en meer dingen op het Mo’ Wax label, zoals de legendarisch goeie Headz verzamelaars.
Indertijd noemden we dit nog gewoon triphop, maar het “genre” heeft zich gelukkig behoorlijk ge-evolueerd.
Anno nu brengt het betrekkelijk jonge Tru Thoughts label allerlei down-tempo – broken beat – nu-jazz en nu-funk spul uit, dat altijd van een hoge kwaliteit is, en ik kijk dan ook uit naar elke nwe release van dit label.
Het betoverende nummer dat ik nu ter illustratie wil laten horen is van Natural Self en is uitgebracht in 2008.
http://www.youtube.com/watch?v=VjciMWLBFD8
7 – Paolo Apollo Negri
Het moge raar klinken, maar ik ben min of meer verslaafd geraakt aan het geluid van de Hammond B3 en de bijbehorende Lesley boxen….
Als ik langer als een week geen Hammond hoor gaan bij mij allerlei kleine pijntjes opspelen, ik begin te trillen, word ik een beetje chagerijnig, kortom, ik krijg ernstige ontwenningsverschijnselen…
Het unieke geluid van dit electrische orgel
– en iedereen kent het –
van Cor Steyn tot Deep Purple,
van Jimmy Smith tot Booker T. Jones
is voor mij een onmisbaar muzikaal ingrediënt geworden.
Dit orgel is ook hoofdpersoon in een serie zeer gewaardeerde thema’s op mijn blog, de infame How To Hammond posts.
Hier en nu zal ik echter moeten volstaan met 1 enkel liedje van een volbloed hammondorgel tovenaar uit Italië..
Paolo Apollo Negri
Het is hoog tijd om wat Hammond door onze trommelvliezen te blazen, I need my fix.-
8 – Rare Earth
Ok, nu is de beurt voor de eerste “witte jongens” die een plaat mochten uitbrengen op het zeer zwarte Motown-label.
Het is 1969 en Get Ready komt uit. Dijk van een hit voor Rare Earth. Het nummer dat ik van deze band wil laten horen komt van een veel later album, uit 1975.
Door dit nummer uit te kiezen hoef ik ook geen Eric Burdon & War meer te laten horen, geen Little Feat of Doobie Brothers en Robert Palmer-achtige dingen…
Kortom, weer een zeer persoonlijke keuze, ik kocht namelijk deze LP op 16 jarige leeftijd voor een paar guldens tweedehands en heb hem werkelijk grijs, nee, NOG grijzer gedraaid.
Bij mijn weten is dit album nog steeds niet op CD uitgebracht. Schande….
9 – Red Devils
En ja, natuurlijk houd ik van een stevig potje blues, ik heb vroeger veel weekenden doorgebracht in wijlen Soos Kwibus in het gezelschap van Rory Gallagher, Canned Heat & Ten Years After . . . onder de naald, niet op het podium, helaas…..
Wat ik nu wil laten horen komt van de helaas te jong gestorven Lester Butler, een bluesman in hart en bloedvaten.
Helaas maar 2 offciële albums op zijn naam, waarvan 1 het infame, beruchte en origineel niet meer aan te komen album uit 1992 King King met de Red Devils.
Van deze LP het nummer Devil Woman.
http://www.youtube.com/watch?v=601ak-q7FDI
10 – Slo Burn
Parallel lopend met de gestage aanwas van gezichtsbeharing ben ik opgegroeid met Black Sabbath, Iron Maiden, Saxon, Thin Lizzy, Motorhead enzovoorts.
Na de Buckethead medley die jullie als eerste gehoord hebben zal het geen verrassing zijn, dat ik altijd een zwak heb behouden voor het betere stevige werk….
Ook deze muziek, de hard rock, maakt gelukkig een ontwikkeling door, ergens in de vroege jaren 90 ontstaat in Amerika de zgn, “stoner-rock”, jochies die in hun busjes met apperatuur en generatoren de woestijn in trekken om daar eindeloos en vooral, ongestoord te kunnen jammen.
Bands zoals Kyuss, Monster Magnet, Nebula, Orange Goblin, Wo Fat, Sleep en Fu Manchu, zijn misschien wel de meest bekende voorbeelden van die vruchtbare scene.
Misschien was dit het tegengeluid van de grunge-rage die destijds woedde?
Ik laat nu een liedje horen van zanger John Garcia uit 1997, een zeer herkenbare strot, ik heb hem 1x live kunnen zien in Willem2 met zijn toenmalige band Hermano.
http://www.youtube.com/watch?v=0EHdAFGadtI
11 – Song from the old country mash up
Nu tijd voor een liedje geschreven door pianist Don Pullen – Song from the old country, van zijn Don Pullen – George Adams quartet uit 1986 en…..
hetzelfde liedje, uitgevoerd door het David Murray Quartet uit 1991, met dezelfde Don Pullen, die nu echter achter het hammondorgel ipv de piano plaatsneemt….
Deze 2 uitvoeringen heb ik doormekaar gemashed zoals dat heet, naast het piano en hammond spel van Don Pullen, komen ook allebei de lyrische saxen van zowel David Murray en George Adams hier duidelijk aan bod.
Als je goed oplet kun je door het verschil van piano of hammond horen welke versie ik naar voren heb gehaald.
Tijd voor een van de weinige jazz liedjes waarvan ik het thema mee kan fluiten.
12 – Transatlantics
Lang leve de funk!
Pure funk, zoals de sound die de Meters ontwikkelden blijft een inspiratie voor talloze volgelingen.
En terecht, het blijft heeerlijke muziek!
Het vermaarde nederlandse Lefties Soul Connection is daar ook een uitstekend voorbeeld van.
Op mijn blog kun je de funk in al haar gedaantes en verschijningsvormen in vele posts ontmoeten en ontdekken.
Nu is het tijd voor een Australische toortsdrager van de rudimentaire funk, ooit “uitgevonden” door Art Neville, George Porter Jr. & Joseph Modeliste in New Orleans…
Open je oren en trommel met je heupen op de funk van de Transatlantics en zet je beste Tea Leg voor…
13 – Wah-Wah tribute
Door het op 16 jarige leeftijd veelvuldig luisteren naar de LP’s van Jimi Hendrix heb ik denk ik onbewust een voorliefde en een behoorlijke tick overgehouden voor het geluid van een effectpedaal dat Vox in 1967 op de markt bracht, de legendarische Wah Wah….
Ik hoorde het terug in sommige Santana platen, op heel veel funk LP’s uit de 70’s, maar ook bijvoorbeeld op de fusion platen van Miles Davis.
En het mooie is, de Wah-Wah gaat nooit meer weg;
op bijna elke nwe afrobeat, funk, of zelfs hardrock of reggae release issie nog steeds aanwezig.
Ik laat nu een door mij inmekaar geflanste medley horen waar het je specifieke wah wah geluid overduidelijk kunt herkennen.
De 6 artiesten die voorbijkomen zijn:
El Michels Affair,
Hidden Cost,
Mark Holder,
Mel Brown,
Propositions
en de Soultors.
Alles very, very funky en Wah-Wah in optima forma!
14 – Fela Kuti of wat is afro-beat
LP kant lange nummers van 15 tot over de 20 minuten zijn veelal standaard en ook kenmerkend voor de unieke afro-beat sound uitgevonden door Fela Kuti en drummer Tony Allen.
Smeer in deze uitgesponnen nummers een retestrakke wall-of-sound blazerssectie, knal er een berg percussie in, spek het met een vet orgeltje en tover er als toegift een rijtje handvol afrikaanse schonen bij voor de background vocals, en ga dan kompleet los. . .
Inhoudelijk waren Fela Kuti’s teksten bijna altijd een aanklacht tegen de corruptie, de armoede en het geweld in zijn zo geliefde Nigeria. Hij maakte zich zelfs zo “staatsgevaarlijk” dat zijn commune met studio in 1977 door regeringssoldaten aangevallen werd… Hierbij werd zijn moeder vermoord en hijzelf halfdood geslagen.
Ik raad je aan de engelstalige wikipedia pagina over deze invloedrijke en ietwat gestoorde afrikaanse muziek pionier te raadplegen voor meer details…
Heden ten dage blijft wijlen Fela Kuti een inspiratie voor talloze bands, en elk jaar komen er handenvol, zeer goeie afrobeat platen uit, van Amerikaanse, Japanse, Engelse en zelfs Nederlandse bands die de draad moeiteloos oppikken.
Hier een promo van het laatste album van de Japanse band Kingdom Afrocks. (2.41)
http://www.youtube.com/watch?v=8eri0bzWXFY
15 – C-mon & Kypski
Tijd voor grensoverschrijdende muziek van eigen bodem, namelijk van het onverschrokken duo C-mon & Kypski.
Inventief gebruik van draaitafels, gitaren, synthesizers, vreemde samples, jazzmusici, rappers en een Klezmer-band.
Ook mixten ze flamenco en dubstep door hun nummers. Geniaal.
Nu horen (en zien) we een liedje uit 2004 van hun 2e album Static Traveller, een aanstekelijke mix van inventief en doeltreffend muziekvakmanschap, zonder dat het ook maar ergens geforceerd of krampachtig aan doet….
Het plezier van het muziek maken spat er van af….en de clip die de visuele ondersteuning van dit liedje is, getuigt ook van een bijzonder creatieve geest….
Het is duidelijk dat dit iets is waar we heel trots op mogen zijn.
http://www.youtube.com/watch?v=u3RV03T9XOo
16 – X-legged Sally – immer carlo
Nu tijd voor een kort liedje van een belgisch bandje waar ik altijd een zwak voor heb gehad.
Ik heb ze destijds 1x live gezien in het voormalige Noorderlicht, een hectische en zeer memorabele belevenis!
Misschien om een beetje te zieken heb ik een a-typisch nummertje uitgekozen
– voor zover dat mogelijk is voor een bandje als X-Legged Sally –
Dus geen 10 minuten durend Zappariaans spierballenvertoon, geen neuro-jazzy, prog-funky workout of soundscape voor een balletstuk. . .
Ja, dit bandje was van alle markten thuis, tijd voor een korte – en a-typische- kennismaking met X Legged Sally….
17 – Daniel Rosenboom
Daniel Rosenboom is een muzikant en componist die ik het afgelopen jaar ontdekt heb, balancerend op allerlei snijvlakken van jazz en andere geïmproviseerde muziek.
Hij is enorm veelzijdig bezig, in bands als Dr. Mint, Plotz!, zijn quintet, septet en modern brass quintet, maar ook solo trompet.
Ook schrijft hij muziek en scores voor films, tv en video games…
Verder is hij een veelgevraagd gast muzikant op talloze (jazz) platen van andere muzikanten.
Ik heb het nummer dat we nu gaan horen iets ingekort, het is een heerlijk mash tussen jazz en dark metal.
18 – Akale Wube
Al een tijdje heb ik een slagje van de molen van Ethiopische muziek… Jaren geleden ooit aangestoken door de fantastische reeks Ethiopique’s verzamel albums, ben ik begonnen met het beluisteren van iconen zoals Mulatu Astatke, ook wel bekend als de vader van de Ethiopisch jazzmuziek en natuurlijk Mohamed Ahmed.
Tegenwoordig zijn er bands zoals Dub Colossus, Arat Kilo en Akale Wube die de traditionele ingrediënten van de ethiopische muziek vermengen met meer westerse sounds en zelfs met reggae en dub. Resultaat is bezwerende, hypnotiserende muziek, zoals het nummer Jawa Jawa van Akale Wube dat we nu gaan horen.
Let ook op het prachtige wahwah gebruik in dit liedje!
http://www.youtube.com/watch?v=WVhDpJozvPY
19 – Rival Sons
Paar jaar geleden rolde ik bijna compleet uit mijn computer stoel, toen ik de 1e keer de clip zag en hoorde van de toen kersverse Rival Sons!
Valt verder weing over te zeggen, zo hoort een bandje te rocken, een waardig eerbetoon aan de klassieke sound van de meest belangrijke, invloedrijke en onverwoestbare rockband van de vorige eeuw, nl. Led Zeppelin.
De clip zit vernuftig in mekaar en ondersteunt het liedje optimaal, zonder gedoe of opsmuk.
Retro in the true sense of the word….
Hier wordt ik gelukkig van.
http://www.youtube.com/watch?v=-MA0m1K2jW4
20 – Hammer
In het verlengde van het vorige nummer wil ik nu iets totaal onbekends laten horen uit die gouwe ouwe tijd, uit 1970.
Het liedje rockt, swingt en beukt op alle bekende manieren en jat ideeën van minstens een handvol andere artiesten.
Kortom, deze gasten hebben destijd hun oren goed te luisteren gelegd.
Ik hoor hier in 1 liedje stukkies Jethro Tull, Ten Years After, Rory Gallgher en nog ‘n stel bekende bands uit die tijd.
En daar is niks mis mee, mits goed gedaan!
Ook het ontdekken van zo’n juweeltje uit de ouwe doos stemt mij uitermate gelukkig en een liedje als dit verhuist dan ook gegarandeerd naar 1 van de verzamelmapjes op de MP3 speler, waar het regelmatig weer volledig tot zijn recht kan komen.
http://www.youtube.com/watch?v=bBOnVcsDDuo
21 – Stromae – papaoutai
Tja tot slot iets waar notabene mijn jongste,
ex-stiefdochter alweer, mee aankwam.
“Emile, moet je deze eens kijken…”
tja dit is de youtube genereratie, die vind je niet meer in een platenzaak [:-)
Waarop deze generatie – terecht – opmerkt:
“WELKE platenzaak?”
Een jonge belgische artiest, in een kamerbreed artikel in de Volkskrant werd er zelfs de vergelijking gemaakt dat hij de nwe Jacques Brel zou zijn.
Ik vind dat meevallen, doch begrijpelijk.
Het liedje, zeker met die ronduit fantastische clip is catchy as hell.
En inhoudelijk/tekstueel raakt het ook zeker een snaar.
De zinsnede:
Iedereen weet hoe je baby’s maakt,
maar niemand weet hoe je papa’s maakt
verdient misschien TOCH een waardige plekje naast
Jacques Brel, made in Rwanda…..
Chapeau.
https://www.youtube.com/embed/oiKj0Z_Xnjc
Website van Emile: E-mile says songs do the matter (met veel verwijzingen naar de meest uiteenlopende muziek, én Summertime)
(zondag 5 januari 2014)
