Op 7 maart 2017 verscheen het eerste nummer van Argus, een nieuw soort opinie-achtig tijdschrift. Opmerkelijk. Op dezelfde dag waarop het NRC bekend maakte haar samenwerking met Blendle te beëindigen. Voortaan kunnen via dit digitale platform geen losse artikelen van de NRC meer worden gekocht. Mogelijk het begin van het einde van deze in 2014 begonnen digitale nieuwskiosk.
Wellicht zijn beiden – de komst van de papieren Argus en het wegvallen van een digitale bron voor een platform dat geld verdient met de content van anderen – een teken aan de wand.
Hieronder een artikel uit begin 2017 waarin wordt verhaald over het idee van enkele oud-journalisten, die overwogen een twee-wekelijks te verschijnen ‘krant’ te gaan uitbrengen. Mits 1500 lezers zich als het ware garant zouden willen stellen voor de eerste jaargang. Missie lijkt geslaagd. Vandaag verscheen het eerste nummer. A3-formaat, gevouwen, iets steviger krantenpapier, met spaarzaam kleurgebruik, foto’s en tekeningen, 24 pagina’s. In de winkel – vraag me wel af welke winkels mee gaan doen – kost een los nummer drie euro. Vierentwintig nummers kosten 50 euro.
Het eerste nummer bevat bijdragen van Pierre van Enk, Jhim Lamoree, Hans van Maanen, John Jansen van Galen, Pieter de Groot, Nico Haasbroek, Meindert Fennema, Hans Vervoort, Petra van Alten, karin van Ringen, Peter Smit, Guus Gonggrijp, Mats Beek, Frank Ligtvoet, Ben Haveman, Ingrid Hoogervorst, Martin Schouten, Kiki Coumans, Jan Donkers, Anne Scheepmaker, Ed Schilders, Jan Boerstoel, Maartje Jaquet, Eddy Posthuma de Boer, Erik Können, Paul Verhaak en A.L. Snijders. Koret en lange stukken, columns, boekrecensies, foto’s, ja zelfs een cartoon van Michiel Wijdeveld.
Argus is trouwens een personage uit de Bommel-strips: een journalist van twijfelachtig allooi.
Artikel van medio januari 2017
Dat het niet goed gaat met papieren kranten en tijdschriften is geen nieuws.
Oplages blijven teruglopen. Jaarlijks vallen er titels weg. En komen er weinig nieuwe voor in de plaats. Dat frustreert veel mensen; vooral ook échte journalisten. Die als geen ander weten hoe onze tijd schreeuwt om kritische geesten. Mensen die in staat zijn (een deel van) de wereld in ogenschouw te nemen en daarover te berichten.
Té meer in onze Trump-tijd, waar feiten té vaak als meningen worden weggezet.
Een initiatief
Onlangs heeft een aantal oudere journalisten het initiatief genomen om met een nieuw blad te komen: Argus. Ze hebben inmiddels om zich heen een relatief grote schare oud-journalisten verzameld. Hebben zich voorgenomen om op 1 maart met de eerste papieren editie naar buiten te treden, mits … zich 1500 Nederlanders voor 50 euro per jaar aanmelden.
Daarvoor krijgt elke abonnee 24 nummers per jaar. Een soort krant; goedkoop papier met veel tekst over de meest uiteenlopende zaken. Een soort opinieweekblad maar anders dan (de blijvers) Elsevier, De Groene Amsterdammer, HP/De Tijd en Vrij Nederland. De teller staat volgens de website op dit moment op achthonderd aanmeldingen. Aardig, maar er moeten meer mensen volgen.
Een oproep
Zie dit artikel-tje als een gratis reclamespot. Als bibliotheek weten we hoe belangrijk een rijk geschakeerde, diverse pers is. Argus heeft bewust gekozen voor een papieren editie. De redactie gelooft niet dat het voldoende is om zich tot het internet te beperken. Argus is kortom geen De Correspondent of Follow the Money. Twee mediakanalen die er wél in slagen betaalde leden aan zich te binden en ‘het’ papier links laten liggen. Hoofdredacteur Rob Wijnberg van De Correspondent maakte deze week bekend dat ze meer dan vijftigduizend betaalde abonnees hebben. Chapeau.
Argus verschijnt 2-wekelijks in klein krantenformaat en wil, jawel!, een auteursblad zijn, met redacteuren die je leest, wáár ze ook over schrijven. Omdat ze iets te melden hebben en dat doen in stilistisch herkenbare en goed leesbare teksten. Een papieren krant, die knispert tussen de vingers, met een kernredactie van oudere journalisten die ongeneeslijk verslaafd zijn aan hun vak.
Drieëntwintig journalisten
Op de website staan momenteel 23 namen. Bekende en minder bekende, maar allemaal van een zekere leeftijd. Op drie na vermelden ze hun geboortejaar. De oudste deelnemer is geboren in 1937 (A.L. Snijders), de ‘jongste’ in 1956 (Anton de Goede). Het zijn kortom zestigers en zeventigers. Of nog anders geformuleerd: babyboomers. Die op hun ‘oude dag’ (weer?) actief worden voor de goede zaak. Mensen informeren over zaken die zij belangrijk vinden. Het past naar mijn mening echter perfect binnen de tijdgeest waarin veel meer mensen zich gedwongen zullen voelen om juist nu weer stelling te nemen. Zich ergens voor in te zetten. Tegengas te bieden. Mensen te voeden met informatie én meningen over zaken waar veel volwassenen niet op zitten te wachten.
Ik heb meer dan de indruk dat de meesten het niet voor het geld doen. Sterker: daarvoor doen ze het niet. Het zal een mix zijn van ‘iets’ betekenen voor de samenleving en in je (zeeën van) vrije tijd ‘lekker’ dingen doen die je gewoonweg goed kunt. Stukjes schrijven. En verder heb ik de indruk dat de sixties terug zullen keren. En anders dan tot voor kort werd gedacht. Ogenschijnlijk hebben bijna alle ‘rechtse’ partijen en afsplitsingen daarvan de wind in de zeilen. Ik heb echter het vermoeden dat dit door het aantreden van Trump snel kan omslaan. In dat kader is het misschien minder opmerkelijk dat de ‘oudjes’ wederom van de partij zullen zijn. Ze hebben de jaren 1966-1968 bewust meegemaakt. En keren wellicht op hun schreden terug.
De hoofdredactie wordt gevormd door twee oud-Vrij Nederland redacteuren: Rudie Kagie en Kees Schaepman. Mocht u nu denken dat u wel weet welke (politieke) toon in Argus zal overheersen, dan moet ik u teleurstellen. Journalisten met een heel andere kleur gaan ook mee doen (Thomas Lepeltak, oud-Telegraaf).
Artikel: Argus: opiniekrant van journalisten van naam (Parool, 30 november 2016)
Meer lezen?
Dit artikel sluit hier wellicht bij aan: Gelukkig is er een tegenbeweging. Mensen met een ruggengraat, die niet bang zijn om een zin te beginnen met ‘Wist je dat …’. (januari 2017)
De wereld begrijpen? Follow the money (februari 2015)
Correspondent – Doelgroepdenken degradeert de krant op die manier tot vehikel van de adverteerder en het publiek tot handelswaar. (maart 2013)
Citaat 430 (woensdag 25 januari 2017)
Homepage Citaten 2017
