Vanavond staat Carole King centraal. Betonen we tijdens de dertigste editie van Luistercafé Noordkade eer aan een van de grootste songwriters. Ever. De derde vrouw; eerder stonden Dolly Parton en Edith Piaf centraal.
Onze held werd in 1942 in New York als Carol (zonder e) Klein geboren. Haar ouders waren niet rijk, maar ze hadden wel een piano. Die zij met haar absolute gehoor al op zeer jonge leeftijd leerde bespelen. Al snel kwamen de eerste liedjes. Op zeker moment leerde ze Neil Sedaka kennen, drie jaar ouder; en liep een tijdje met Paul Simon (een jaar ouder) op. Op haar zestiende kreeg ze een contract bij ABC, en werd ze Carole King. Haar eerste single verscheen in 1958. Zestien jaar oud. Ze schreef zelf het liedje. Opmerkelijk, want in die tijd schreven songwriters songs én musici namen ze op en voerden ze uit.
Ondertussen ging ze gewoon naar school. In 1959 ontmoette ze op Queens College Gerry Goffin. Drie jaar ouder. Hij schreef lyrics, maar kon er geen muziek voor bedenken. Carole King wel. Ze werden een duo. Ze trouwden in 1959, toen ze 17 was. Een moetje. Ze werden een beroemd duo. Dat wil zeggen: op de achtergrond. In enkele jaren hebben ze samen meer dan honderd liedjes geschreven, die door tientallen bekende en vooral minder bekende artiesten werden uitgevoerd. Tientallen songs werden grote hits. In The States, maar ook aan deze kant van de oceaan.
Die liedjes zult u vanavond niet horen. Esther Groenenberg focust op de jaren ná haar samenwerking met Gerry Goffin. Aan het eind van de jaren zestig, na haar scheiding, stapte ze over haar schroom heen dat ze niet kon zingen. En verlegde het accent. Ze bleef liedjes schrijven, maar ging ze ook zelf opnemen en live uitvoeren. Dat heeft ze sinds 1970 volop gedaan. Haar beroemdste plaat kwam in 1972 uit: Tapestry. Haar beroemdste liedje staat daar op. You’ve got a friend. Een liedje dat vooral bekend is geworden in de versie van James Taylor, die zes jaar jonger is.
Maar terug naar die beginjaren. Zonder enige twijfel kent u nummers die zij samen met Gerry Goffin heeft geschreven. Het Engelse platenlabel Ace brengt sinds jaren verzamelcd’s uit in hun Songwriter-serie. Het zijn een soort tribute cd’s, maar niet echt. De liedjes worden altijd door anderen uitgevoerd. En de meeste luisteraars hebben amper benul dat er grote namen achter schuil gaan: Leiber en Stoller, Wilson Pickett, Barry Mann en Cynthia Weil, Harry Nilsson, Allen Toussaint, Doc Pomus en Mort Shuman, Randy Newman, Ellie Greenwich en Jeff Barry, Jackie DeShannon, Neil Diamond, Lee Hazlewood, Bo Diddley …
Grote songsmeden, die voor anderen de mooiste songs aanleverden.
Op Ace zijn van 2007 tot 2015 maar liefst vier verzamelcd’s met songs geschreven door Carole King en Gerry Goffin uitgebracht. Ik noem enkele bekende tracks:
You make me feel like a natural woman van Aretha Franklin
Up on the roof van The Drifters
One fine day van The Chiffons
Will you love me tomorrow van The Shirelles
Some kinda wonderful van Little Eva
It might as well rain until september van Bobby Vee
Take good care of my baby van Dion
The Loco-motion van Little Eva
Little Eva was trouwens hun babysitter.
The Brill building
Waarschijnlijk heeft u er wel eens van gehoord. The Brill building in New York. Een gebouw met elf verdiepingen. Op Broadway, 49th street. Hier werden beroepshalve, als een nine to five job, liedjes geschreven, gearrangeerd. Op zeker moment zaten er 165 bedrijfjes. Iedereen die iets met muziek te doen had wilde erbij zijn. De belangrijkste medewerkers waren ogenschijnlijk de songwriters. Maar niet écht. De muziekwereld draaide toen om de bazen, de producers. Zij waren continue op zoek naar leuke, nieuwe songs. Voor hun artiesten. Of ze zochten artiesten uit die bij een bepaald liedje of stijl hoorde.
Hier werkten onder andere Burt Bacharach, Neil Sedaka, Neil Diamond, Hal David, Jerry Leiber, Mike Stoller, Laura Nyro, Doc Pomus, Mort Shuman, Cynthia Weil, Johnny Mercer, Carole King en Gerry Goffin
Ik wil afsluiten met een liedje. Een typisch liedje voor en uit die tijd. Om te beginnen waren de hits van die tijd erg kort (twee, hooguit drie minuten), gingen bijna altijd over de liefde en waren vooral gericht op jonge luisteraars. En vooral geschreven voor de radio. Catchy tunes voor the young.
Toch is het té kort door de bocht om die liedjes als niemendalletjes weg te zetten. Integendeel. Er zitten grote pareltjes bij. Rondom verschillende namen die ik hier kort heb genoemd, zouden we mooie edities van Luistercafé Noordkade kunnen maken.
Ik laat zo meteen bewust geen liedje van Carole King en Gerry Goffin horen. De reden is dat er in 1996 een speelfilm over het leven van Carole King werd gemaakt. Grace of my heart.
Formeel gaat het niet over Carole King, want de hoofdpersoon heet Denise Waverly. Maar geloof me, het draait om haar vroege leven. Die speelfilm is geen topper. Maar voor mij wel door de score. Voor deze film hebben een stuk of tien artiesten nieuwe liedjes geschreven. In het idioom van die tijd, eind jaren vijftig, begin jaren zestig. Amerikaans. Pré Beatles. Ná de rock and roll van Elvis Presley, Chuck Berry.
Mierzoete liedjes voor de teeny boppers van die tijd.
Het mooiste liedje voor Grace of my heart is geschreven door Larry Klein en Tonio K.: Love doesn’t ever fail us. De tekst zit bomvol clichés over liefdesverdriet, maar ondanks alles heeft het ook iets filosofisch, iets eeuwigs. Natuurlijk hoor je af en toe violen. Gezongen door twee jonge jongens, Andrew en David Williams. The Williams Brothers. Epigonen van The Delmore, Louvin, & Everly brothers. Tegenwoordig zingen ze vervelende reli-pop. Hier niet: Love doesn’t ever fail us.
En daarna speelt Esther Groenenberg twee liedjes van Carole King en gaat Peter met haar in gesprek over de periode ná 1970.
I can’t believe it’s over
Although I know it’s true
How could this happen to me and you
It happens to other people
Somehow their lives go on
What will I do now that we’re through
Life can be hard on lovers
It can put out the flame
But we’ve only got ourselves to blame
Love doesn’t ever fail us
We’ve got it turned around
Girl, it was us who let love down
And I’m not even angry
I’m only feeling sad
I’ll always remember the love we had
We can’t predict teh future
We can’t undo the past
But it won’t always hurt this bad
This is no happy ending
I’ll try tyo rise above
‘Cause baby I’ll still believe in love
Love doesn’t ever fail us
We’ve got it turned around
Girl, it was us who let love down
Girl, it was us who let love down
Aanvullende informatie
Bovenstaande tekst las ik voor aan het begin van de dertigste editie van Luistercafé Noordkade, op vrijdag 6 december 2019
Voor deze speelfilm schreven Elvis Costello en Burt Bacharach samen God give me strength; dit nummer kwam later uit op zijn eigen cd (Painted from memory, uit 1998). Solo schreef Costello Unwanted number, uitgevoerd door For real (dat hij zelf pas in 2018 voor de cd Look now opnam).
Ene Kristin Vigard coverde een liedje van Joni MItchell (Man from Mars, van de cd Taming the tiger uit 1998).
Een ander topper van Grace of my heart is My secret love, geschreven door Larry Klein, David Baerwald en Lesley. Gore; uitgevoerd door Miss Lily Banquette van de groep Combustible Edison. Onbegrijpelijk dat dit geen grote hit is (geworden).
Op Ace verschenen in de zogenaamde Songwriter-serie vier verzamelcd’s met elk 26 songs van Goffin & King
Goffin & King : a Gerry Goffin & Carole King song collection 1961-1967 (2007)
Honey & wine : another Gerry Goffin & Carole King song collection (2009)
Something good from the Goffin & King songbook (2012)
Hung on you : more from the Gerry Goffin & Carole King songbook (2015)
Homepage Luistercafé Noordkade
Column voor de dertigste editie van Luistercafé Noordkade (Carole King), in De Apotheek te Veghel (6 december 2019)
Citaat 622 (woensdag 4 december 2019)
Homepage Citaten 2019
Één reactie op “Liefde laat ons nooit in de steek”
[…] Artikel: Liefde laat ons nooit in de steek. […]