Op zaterdag 15 januari 2011 publiceerde De Volkskrant een interview met de Engelse neurowetenschapper Susan Greenfield.
In dat relatief korte artikel snijdt ze verschillende zaken aan die in de komende jaren tot problemen zouden kunnen leiden. Susan Greenfield is een vooraanstaand onderzoekster en schrijfster van populair-wetenschappelijke boeken over de werking van de hersenen. Enkele citaten:Ik denk dat het gevaar bestaat dat het brein van mensen die veel achter beeldschermen werken, zich daaraan aanpast. Lichaamstaal en oogcontact maken ongeveer 50 procent van de communicatie met iemand uit, en de stem nog eens 30 procent – en dan is nog niet onderzocht wat de, waarschijnlijk ook grote, invloed is van iemand een hand geven of omhelzen. Vergeet ook de feromonen niet; ook die beïnvloeden de menselijke communicatie.
Al deze input mis je als je je vrienden ontmoet op Facebook. Je oefent het ook niet; je leert niet hoe je mensen in de ogen kunt kijken en wanneer je moet wegkijken, welke lichaamsdelen je kunt aanraken , wanneer het prettig is je armen om je heen te slaan.
Onze maatschappij zou onder invloed van de beeldschermcultuur wel eens minder empathisch kunnen worden.
() We kunnen niet bewijzen dat de manier van denken van een hele generatie verandert, maar verschillende experimenten laten wel zien dat er veranderingen plaatsvinden. Binnen de beperkingen die wetenschappelijke kortetermijnexperimenten met volwassenen hebben is bewijs gevonden dat concentratiegebrek, geweld en verslaving onder invloed van beeldschermtechnologie toenemen.
()Hersenen gebruik je om dingen te begrijpen, inzicht te krijgen. Dat krijgt een laptop of elektrode niet voor elkaar, maar je brein wel: omdat het allerlei ervaringen met elkaar kan verbinden. Een computer kan schaak spelen, maar geen roman schrijven. Als dat wel zo was, dan had een computer ons wel kunnen vertellen hoe we de huidige economische problemen kunnen oplossen. Dat was nog eens handig geweest.
Toepassingen van deze nieuwe technologieën zal ertoe leiden dat grenzen vervagen: tussen generaties, tussen het lichaam en de geest, en tussen de werkelijkheid en de virtuele wereld. Dat levert in de toekomst verschillende typen mensen op, en de vraag is hoe we daar op een goede manier mee kunnen omgaan. Het antwoord op die vraag is volgens mij: creativiteit, creatief denken. Typisch menselijk. Een creatieve computer zal er nooit komen.
Boeken van Susan Greenfield in de collectie van BasisBibliotheek Maasland
Brain story : ontsluiting van onze raadselachtige binnenwereld (2001)
Zo werken onze hersenen : het menselijk brein ontrafeld (1997)
Klik hier voor een interview in Vrij Nederland (juli 2008)
Klik hier voor het lemma in de Engelse Wikipedia
(zondag 29 mei 2011)
Één reactie op “Digitale realiteit maakt onverschillig”
[…] Digitale realiteit maakt onverschillig […]