[…] CarringtonBij het bekijken van Never let me go kwamen – dat moge inmiddels wel duidelijk zijn – allerlei ‘oude’ films bovendrijven. Feitelijk gaan alle genoemde films over een verschillend onderwerp. Spelen in uiteenlopende tijden, milieus en zijn niet allemaal even geslaagd. Never let me go is geen ‘top’-film maar snijdt een interessant onderwerp aan. Cria cuervos is inmiddels uitgegroeid tot een klassieker, maar heeft als nadeel (voor velen) dat het een Spaanse film is. The hours wordt inmiddels door veel vooraanstaande critici én kijkers gerekend tot de moderne klassiekers (van de 21e eeuw). Carrington uit 1995 van regisseur Christopher Hampton is relatief onbekend gebleven. Verdient een breder publiek. Is ook niet opgenomen in de collectie van BasisBibliotheek Maasland. Never let me go ook niet, maar dit najaar komt ongetwijfeld de dvd uit en dan zal dat alsnog gebeuren.Toch moet ook Carrington genoemd worden. Er zijn té veel overeenkomsten met de andere drie titels. Het is – gelukkig – geen dystopische film. Zwaar romantisch, met prachtige muziek, goede acteurs en prettig om naar te bekijken.In de film komt hetzelfde milieu voor als in The hours. Dat wil zeggen, in Carrington komen personages uit het échte leven voor, die in dezelfde tijd en milieu woonden als Virginia Woolf in de jaren tien en twintig van de 20e eeuw. De zogenaamde Bloomsbury group.Dora en LyttonCentraal staat schilderes Dora Carrington die in haar tijd redelijk bekend was, maar nu bijna volstrekt vergeten. In de film staat haar liefdesleven centraal. Tenminste, haar pogingen om de homoseksuele intellectueel Lytton Strachey te strikken. Een hopeloze poging. In de film volgen we de twee door de relatief korte tijd dat ze in elkaars omgeving mochten vertoeven. Beiden stierven kort na elkaar op relatief jonge leeftijd. De film gaat ook hier weer over het fenomeen verlaten en verlaten worden. De hoofdrol in deze film is echter weggelegd voor de muziek. Michael Nyman – ook een vermeende minimalist – schreef een instrumentale soundtrack in de stijl van …. Franz Schubert. Door- en door romantisch. Die soundtrack is alleszins de moeite waard. Als een soort toefje op de cake wordt aan het eind het tweede deel uit het Strijkkwintet in C van Franz Schubert (het adagio) volledige gebruikt. Dit stuk van Franz Schubert wordt door veel kenners van klassieke muziek gerekend tot de ‘beste muziek’ ooit geschreven. Daar is iets voor te zeggen. Zeker is dat juist dit deel vaak gebruikt wordt tijdens begrafenissen of crematies. In de slotaflevering (the remorseful day uit 2002) van de Engelse Inspector Morse tv-serie wordt het bijvoorbeeld ook nadrukkelijk naar voren gehaald. Inspector Morse is – voor de niet-kenners – een nurkse, recalcitrante politieman die van bier én klassieke muziek houdt.Samenvatting en conclusieVier “romantische” films waarin mensen verlaten en verlaten worden. Films die vragen oproepen.Films die meerdere keren bekeken kunnen worden. Films met een bijzondere soundtrack. Alle films bevatten karakters waar je – ietwat pathetisch geformuleerd – ná het zien van de film mee verder kunt – zult! – leven. Never let me go.Never let me go is trouwens een liedje dat Kathy H. op een cassettebandje aantreft en koestert. In de film wordt het gezongen door Jane Monheit (cd Never never land uit 2001)(woensdag 4 mei 2011)Homepage Who’s in control? […]
Één reactie op “Who’s in control?”
[…] CarringtonBij het bekijken van Never let me go kwamen – dat moge inmiddels wel duidelijk zijn – allerlei ‘oude’ films bovendrijven. Feitelijk gaan alle genoemde films over een verschillend onderwerp. Spelen in uiteenlopende tijden, milieus en zijn niet allemaal even geslaagd. Never let me go is geen ‘top’-film maar snijdt een interessant onderwerp aan. Cria cuervos is inmiddels uitgegroeid tot een klassieker, maar heeft als nadeel (voor velen) dat het een Spaanse film is. The hours wordt inmiddels door veel vooraanstaande critici én kijkers gerekend tot de moderne klassiekers (van de 21e eeuw). Carrington uit 1995 van regisseur Christopher Hampton is relatief onbekend gebleven. Verdient een breder publiek. Is ook niet opgenomen in de collectie van BasisBibliotheek Maasland. Never let me go ook niet, maar dit najaar komt ongetwijfeld de dvd uit en dan zal dat alsnog gebeuren.Toch moet ook Carrington genoemd worden. Er zijn té veel overeenkomsten met de andere drie titels. Het is – gelukkig – geen dystopische film. Zwaar romantisch, met prachtige muziek, goede acteurs en prettig om naar te bekijken.In de film komt hetzelfde milieu voor als in The hours. Dat wil zeggen, in Carrington komen personages uit het échte leven voor, die in dezelfde tijd en milieu woonden als Virginia Woolf in de jaren tien en twintig van de 20e eeuw. De zogenaamde Bloomsbury group.Dora en LyttonCentraal staat schilderes Dora Carrington die in haar tijd redelijk bekend was, maar nu bijna volstrekt vergeten. In de film staat haar liefdesleven centraal. Tenminste, haar pogingen om de homoseksuele intellectueel Lytton Strachey te strikken. Een hopeloze poging. In de film volgen we de twee door de relatief korte tijd dat ze in elkaars omgeving mochten vertoeven. Beiden stierven kort na elkaar op relatief jonge leeftijd. De film gaat ook hier weer over het fenomeen verlaten en verlaten worden. De hoofdrol in deze film is echter weggelegd voor de muziek. Michael Nyman – ook een vermeende minimalist – schreef een instrumentale soundtrack in de stijl van …. Franz Schubert. Door- en door romantisch. Die soundtrack is alleszins de moeite waard. Als een soort toefje op de cake wordt aan het eind het tweede deel uit het Strijkkwintet in C van Franz Schubert (het adagio) volledige gebruikt. Dit stuk van Franz Schubert wordt door veel kenners van klassieke muziek gerekend tot de ‘beste muziek’ ooit geschreven. Daar is iets voor te zeggen. Zeker is dat juist dit deel vaak gebruikt wordt tijdens begrafenissen of crematies. In de slotaflevering (the remorseful day uit 2002) van de Engelse Inspector Morse tv-serie wordt het bijvoorbeeld ook nadrukkelijk naar voren gehaald. Inspector Morse is – voor de niet-kenners – een nurkse, recalcitrante politieman die van bier én klassieke muziek houdt.Samenvatting en conclusieVier “romantische” films waarin mensen verlaten en verlaten worden. Films die vragen oproepen.Films die meerdere keren bekeken kunnen worden. Films met een bijzondere soundtrack. Alle films bevatten karakters waar je – ietwat pathetisch geformuleerd – ná het zien van de film mee verder kunt – zult! – leven. Never let me go.Never let me go is trouwens een liedje dat Kathy H. op een cassettebandje aantreft en koestert. In de film wordt het gezongen door Jane Monheit (cd Never never land uit 2001)(woensdag 4 mei 2011)Homepage Who’s in control? […]