Op een dag zullen we denken dat het nogal gek was () dat landen zichzelf “rijk” noemden, terwijl er mensen nog steeds in armoede leefden

Een nieuwe naam
Lang geleden dat ik een nieuw geluid heb ontdekt. Een schrijver die een mooie pen heeft én een zeer relevante kijk op de werkelijkheid heeft.

Umair Haque is de naam. Een Amerikaan van rond de veertig jaar oud. Hij schrijft (natuurlijk) al geruime tijd. Maar er zijn ontelbaar veel bloggers en andere mensen die schrijven.

Het toeval heeft – zoals dat meestal gaat – een handje geholpen om hem te ontdekken. Al meerdere jaren kijk ik regelmatig op Medium, een website waar auteurs gratis hun schrijfsels op kunnen plaatsen. Ik ben geabonneerd op hun nieuwsbrief. Waarin ze recent geplaatste artikelen naar voren halen.

In de praktijk komt het er meestal op neer dat je zo’n nieuwsbrief wegklikt. Incidenteel open je hem en blader je door de inhoudsopgave heen. Nog minder vaak klik je vervolgens op een bepaald artikel. Dat je – nog minder frequent – helemaal uitleest.

Help … !
We verzuipen in informatie. En er is te weinig tijd om alles te lezen, of tot je te nemen.

Gisteren kwam ik al klikkend terecht bij een artikel van Umair Haque (The Revolt Against Silicon Valley’s Failed Dream) én las het in één ruk uit.

Medium wekt met leestijden (een prima service). Zijn artikel zou 6 minuten bedragen. In de praktijk was dat minder. Umair Haque heeft écht een goede schrijfstijl. Het kost geen enkele moeite om zijn betoog even te lezen. Sterker. Vervolgens ging ik op zoek naar andere artikelen van hem. En wat blijkt.

De laatste weken heeft hij dagelijks artikelen op Medium geplaatst over zijn eigen land, een verdoemde samenleving. De Verenigde Staten, die midden in een grote ineenstorting zitten. De samenleving, de economie, bijna alles staat in zijn ogen op omvallen.

Een spiegel
Het zijn geen artikelen waar je vrolijk van wordt. Integendeel. Umair Haque is redelijk fatalistisch. Maakt zich geen illusies dat de Amerikanen op korte termijn in staat zijn hun samenleving een heel andere (betere) richting in te draaien. Integendeel. Er staan hen nog veel beproevingen te wachten.

Opmerkelijk is wel dat Umair Haque een zeer positieve kijk heeft op ons werelddeel, de Europese Unie. In zijn ogen doen we hier bijna alles goed en zijn de tendensen die hij in zijn eigen land ziet hier niet, of in veel mindere mate aanwezig. Helaas is dat niet waar. Maar – dat moet ik wel toegeven – het zet je wel aan het denken. Dwingt je te bedenken waarom het bij ‘ons’ op een bepaald onderwerp in tegenstelling tot wat hij denkt niet goed gaat en op een ander gebied wel degelijk beter is geregeld.

Umair Haque houdt kortom niet alleen zijn landgenoten een spiegel voor.

Ineenstorting
Zoals gezegd is Umair Haque redelijk fatalistisch. Hij gaat er vanuit dat the great American society domweg in elkaar zal zijgen. Evenals grote ‘rijken’ daarvoor: de Romeinen, Nederland in de 18e eeuw, het Britse rijk et cetera.

Hij noemt Jared Diamond (van Ondergang : waarom zijn sommige beschavingen verdwenen en hoe kan de onze haar ondergang voorkomen?) niet, maar refereert aan zijn verhaal.

Onvermijdelijk
In verschillende artikelen legt hij uit waarom dit in elkaar klappen onvermijdelijk is. In de kern komt het er op neer dat een zeer kleine elite alle macht én vermogen naar zich heeft toegetrokken en zich heeft afgekeerd van het overgrote deel van de bevolking. Hen aan hun lot overlaat. Tevens ontbreekt in de Verenigde Staten ‘ons’ sociale vangnet dat welvaartsstaat heet.

Daar is Haque stinkend jaloers op, maar hij stelt het té rooskleurig voor. Het Angelsaksische (neoliberale) model – dat in zijn land heerst – heeft ook in onze contreien veel meer invloed dan hij denkt. De afgelopen dertig jaar is onder de noemer ‘marktwerking’ veel afgebroken.

Hij noemt het Rijnlandse model niet, maar bedoelt dat wel.

Hieronder presenteer ik twintig artikelen van Umair Haque (geschreven van 19 januari t/m 6 februari 2018). Enkele regels uit zo’n artikel plus een vlot gemaakte (maar niet altijd perfecte) vertaling. Verluchtigd met enkele boeken waarin anderen min of meer over dezelfde thema’s spreken.

De taal van de rede staat onder druk
America does not speak the language of reason anymore. One half of the story is that the American right is divorced from empiricial, factual, rational reality. But the other half of the story is that the American center and left are divorced from historical, social, and economic reality.

Together, that means that America has a Reality Problem. American discourse is becoming empty of empirical reality, on any level whatsoever — not just “scientific” facts, but historical, social, and political truths, too. And that is every bit as much the fault of the left as the right.

Amerika spreekt niet langer de taal van de rede. De helft van het verhaal is dat rechts Amerika is losgezongen van de empirische, feitelijke, rationele realiteit. Maar aan de andere kant is het Amerikaanse centrum en links evenzo gescheiden van de historische, sociale en economische realiteit.

Dit betekent dat Amerika een realiteitsprobleem heeft. Het Amerikaanse debat staat los van de empirische realiteit, op welk niveau dan ook – niet alleen ‘wetenschappelijke’ feiten, maar ook historische, sociale en politieke waarheden.

En dat is net zo goed de schuld van links als van rechts.

Bron: What Do You Do When A Society Lies to Itself? : Or, Why America Doesn’t Speak the Language of Reason Anymore (19 januari 2018)

IJzeren wetten van de geschiedenis
There are a few iron laws of history. Stagnating economies cause fascism to rise, inflaming old tribal sentiments. Such a society, if it does not rewrite a broken social contract, enters something like a death spiral — fascism is a way to ration a stagnant economy’s dwindling fruits to those of pure blood, but for precisely this reason, the harvest never grows. So fascism hardens. Society screams with rage and despair. And at the end lie all the atrocities of history — genocide, mass violence. Death laughs at human folly, barbarism stalks the ruins, and neighbour slaughters neighbour.

Er zijn een paar ijzeren wetten van de geschiedenis. Stagnerende economieën zorgen ervoor dat het fascisme toeneemt, waardoor oude stamgevoelens worden opgewekt. Zo’n samenleving, als ze een verbroken sociaal contract niet herschrijft, komt in zoiets als een dodelijke spiraal terecht ​​- het fascisme is een manier om de afnemende vrucht van een economie te verdelen onder mensen van zuiver bloed, maar juist om deze reden groeit de oogst nooit. Dus het fascisme verhardt. De maatschappij schreeuwt van woede en wanhoop. En aan het eind liggen alle gruweldaden van de geschiedenis – genocide, massaal geweld. De dood lacht om menselijke dwaasheid, de barbarij besluipt de ruïnes en de buurman slacht de buurman.

Bron: Where Does American Decline End? : Or, Why History’s Rule is Transgression Becomes Annihilation (21 januari 2018)

Sociale verbanden eroderen
I read a fascinating and urgent recent piece of research: loneliness is rising dramatically among young people. It mirrors a greater trend: social bonds are breaking down systematically, globally, and significantly.

Trust in institutions is collapsing. Trust between people is falling. Loneliness is rising. Suicide rates in the most forgotten places are spiking. This is a kind of invisible, fiery, self-made catastrophe of human possibility —as though a meteor of despair has struck the planet — so much so that I will wager that you do not see it as anything resembling one.

Ik las een fascinerend en dringend recent onderzoek: eenzaamheid neemt dramatisch toe bij jongeren. Het weerspiegelt een grotere trend: sociale banden breken systematisch, wereldwijd en aanzienlijk af.

Vertrouwen in instellingen stort in. Vertrouwen tussen mensen neemt af. Eenzaamheid stijgt. Zelfmoordcijfers op de meest vergeten plaatsen zijn stijgend. Dit is een soort onzichtbare, vurige, zelfgemaakte ramp met menselijke mogelijkheden – alsof een meteoor van wanhoop de planeet heeft getroffen – zozeer zelfs dat ik wed dat je het niet ziet als iets dat er op lijkt.

Bron: The Great Isolation : Why Social Bonds Collapsing Might be the World’s Biggest Invisible Problem (21 januari 2018)

Lofzang op Europa: een tuin
European democracy is more empowering because Europeans enjoy vast sets of cutting-edge rights that Americans do not have. Rights to healthcare, education, income, employment, stability, dignity — written into their constitutions — and are constantly being updated and expanded.

Europeans are citizens in truer senses of the word: citizenship carries with it more extensive, greater, and truer powers — whereas Americans are more like subjects. They can carry guns to shoot each other with, but they cannot enjoy any kinds of public goods or social institutions — like the BBC or NHS — that improve the quality of their dismal lives. But that is because American democracy is static, dead, fixed, a shrine — whereas European is evolving, changing, flexible: a garden.

In this way, Europeans are powerful, where Americans are powerless.

De Europese democratie is krachtiger omdat Europeanen over een enorm scala aan geavanceerde rechten beschikken die de Amerikanen niet hebben. Recht op gezondheidszorg, onderwijs, inkomen, werk, stabiliteit, waardigheid – geschreven in hun grondwetten – en die worden voortdurend bijgewerkt en uitgebreid.

Europeanen zijn burgers in de waarachtige betekenis van het woord: burgerschap heeft meer uitgebreide, grotere en waarachtiger bevoegdheden – terwijl Amerikanen meer op onderwerpen lijken. Ze kunnen wapens dragen om op elkaar te schieten, maar ze kunnen niet genieten van allerlei soorten openbare goederen of sociale instellingen – zoals de BBC of de NHS – die de kwaliteit van sombere levens verbeteren. Maar dat komt omdat de Amerikaanse democratie statisch, dood, vastgelopen is, een heiligdom – terwijl Europa evolueert, verandert, flexibel is: een tuin.

Op deze manier zijn Europeanen machtig, waar Amerikanen machteloos zijn.

Bron: How Democracy (Really) Dies : Or, Why Democracy is a Garden, Not a Shrine (22 januari 2018)

Winner takes it all
A winner-take-all economy does not just mean, then, that “the rich get richer”. It means that life, as in the basics of a decent one — having children, being able to educate and nurture them, provide healthcare, and so on — grows shorter, meaner, dumber, and harder. It cannot be one that enjoys rising living standards — only falling ones.

Een winnaar-take-all economie betekent niet alleen dat “de rijken rijker worden”. Het betekent dat een fatsoenlijk leven leiden – met kinderen krijgen, in staat zijn om ze te onderwijzen en te verzorgen, gezondheidszorg te bieden, enzovoort – korter, gemener, dommer en moeilijker wordt. Het kan er geen zijn met stijgende levensstandaarden – alleen dalende.

Bron: Can the World Survive a Winner-Take-All Global Economy? : Or, Why Extreme Inequality Might Just Break the World (23 januari 2018)

Heilige gralen
So here America is. Still trying to use what it imagines are Holy Grails, markets, to solve everything — which means that public investment can never happen, because it is the opposite of markets. But markets are not Holy Grails. They are just another kind of tool, and one that is not suited to all a society’s tasks. And so people’s lives are simply falling apart — and as they do, so is their democracy, as people turn to strongmen to fix their problems and soothe their wounds.

Soon, they will live a decade shorter than Europeans — and those short lives will be full of endless work, misinformation, junk food and media and education, no savings, no retirement, little happiness: Americans will never realize themselves to nearly the same degree that Europeans do.

Dus hier is Amerika. Dat zich nog steeds aan heilige gralen vastklampt, markten, om alles op te lossen – wat betekent dat publieke investeringen nooit kunnen gebeuren, omdat het het tegenovergestelde is van markten. Maar markten zijn geen heilige graal. Ze zijn gewoon een ander soort gereedschap en niet geschikt voor alle taken in een samenleving. En zo vallen de levens van mensen eenvoudig uiteen – en samen met hen valt hun democratie, terwijl mensen zich keren tot sterke mannen om hun problemen op te lossen en hun wonden te verzachten.

Binnenkort zullen ze een decennium korter leven dan Europeanen – en die korte levens zullen vol zijn van eindeloos werk, verkeerde informatie, junkfood en media en onderwijs, geen spaargeld, geen pensionering, weinig geluk: Amerikanen zullen zich nooit tot hetzelfde niveau van Europeanen kunnen opwerken.

Bron: The American Dream is Over. This is the Age of the European Dream. Or, How Europe Built a Working Social Contract, But America Didn’t (23 januari 2018)

Kunstmatige Intelligentie gaat ‘het’ ook niet oplossen
The problems of efficiency and productivity have been solved — so much that they have become exploitation and predation. The more AI solves those already oversolved problems, the less it fixes the real challenges of an exploitative and predatory economy, which are about people’s possibilities to live genuinely good lives dwindling. And so the more difficult the plight of societies is likely to get, as people grow even more impoverished, instead of solving their real problems.

De problemen van efficiëntie en productiviteit zijn opgelost – zo zeer dat ze uitbuiting en roofzuchtig zijn geworden. Hoe meer AI die al opgeloste problemen oplost, hoe minder het de echte uitdagingen van een uitbuitende en roofzuchtige economie aanpast; die gaan over de mogelijkheden van mensen om echt goede levens te leiden. En naarmate samenlevingen waarschijnlijk benarder worden, mensen nog armer worden, worden hun echte problemen niet opgelost.

Bron: The Economic Consequences of AI : Why AI Won’t Fix the World (Or Ruin it) (24 januari 2018)

Overal junk
But that is America’s task, not the world’s. The world’s task is this. Should the world follow the American model — extreme capitalism, no public investment, cruelty as a way of life, the perversion of everyday virtue — then these new social pathologies will follow, too.

They are new diseases of the body social that have emerged from the diet of junk food — junk media, junk science, junk culture, junk punditry, junk economics, people treating one another and their society like junk — that America has fed upon for too long.

Maar dat is de taak van Amerika, niet die van de wereld. De taak van de wereld is dit. Mocht de wereld het Amerikaanse model volgen – extreem kapitalisme, geen publieke investeringen, wreedheid als manier van leven, de perversie van de dagelijkse deugd – dan zullen deze nieuwe sociale pathologieën ook volgen.

Het zijn nieuwe ziekten van het sociale lichaam die zijn voortgekomen uit het dieet van junkfood – junkmedia, junk wetenschap, junk cultuur, junk-geleerdheid, junk-economie, mensen die elkaar en hun samenleving als rommel behandelen – waar Amerika zich ook zo lang op gevoed heeft.

Bron: Why We’re Underestimating American Collapse : The Strange New Pathologies of the World’s First Rich Failed State (25 januari 2018)

99 versus 1
One day, we will think it was quite crazy — and both sad and funny — that countries ever called themselves “rich”, when people in them still lived in poverty. We will come to a better, truer definition of a rich country — one in which no life is lived in penury and indignity, and only then, we will say, can a country dare call itself rich. And we will look back, too, on the idea that anyone in a rich country could die from a lack of money, savings, food, shelter, or healthcare, exactly the same way that today, we look back on servitude, workhouses, and debtors’ prisons. With repugnance for human ignorance, pity for human folly — and gratitude that we do not live in such a backwards age.

Op een dag zullen we denken dat het nogal gek was – en zowel triest als grappig – dat landen zichzelf “rijk” noemden, terwijl er mensen nog steeds in armoede leefden. We zullen komen tot een betere, meer getrouwe definitie van een rijk land – een land waarin geen leven wordt geleefd in armoede en vernedering, en alleen dan, zullen we zeggen, kan een land zichzelf rijk noemen. En we zullen ook ooit terugdenken aan de tijd dat iedereen in een rijk land kon sterven door gebrek aan geld, spaargeld, eten, onderdak of gezondheidszorg, precies zoals we vandaag terugkijken op slavernij, werkhuizen en gevangenissen voor mensen met schulden. Met afkeer van menselijke onwetendheid, medelijden met menselijke dwaasheid – en dankbaar dat we niet meer in zo’n achterlijk tijdperk leven.

Bron: (Why) Should Rich Countries Have Poor People Anymore? : Or, Why Eliminating Poverty Might Just Be the Key to Escaping Decline (26 januari 2018)

Markten regelen alles, toch?
Markets are seen to be the cure-alls for every kind of social ill, challenge, or issue — the last, best, and only ways to coordinate every last aspect of human thought, action, effort, or ideas. Therefore, predatory capitalism — for there are many kinds of capitalism, but this one is a totalist ideology, which leaves no room to breathe, no space for consideration, no chance for anything else at all — was quickly applied to every sphere of life, from healthcare to education to energy to finance, and it was quickly assumed to be history’s final endpoint. But how can a social order and a social contract exist if everything is a market?

Markten worden gezien als de remedie voor elke vorm van sociale ziekte, uitdaging of probleem – de laatste, beste en enige manier om elk aspect van menselijk denken, handelen, inspanning of ideeën te coördineren. Daarom werd roofzuchtig kapitalisme – want er zijn veel soorten kapitalisme, maar deze is een totalistische ideologie, die geen ruimte laat om te ademen, geen ruimte voor overweging, geen kans voor iets anders – snel toegepast op elk gebied van het leven, van gezondheidszorg tot onderwijs tot energie tot financiering, en al snel werd aangenomen dat dit het laatste eindpunt van de geschiedenis was. Maar hoe kan een sociale orde en een sociaal contract bestaan ​​als alles een markt is?

Bron: How America Collapsed : What Happens When You Replace a Society With a Market? (28 januari 2018)

Twee soorten totalitarisme
The American future is bleaker than we think. And perhaps, in that, there is an ironic lesson. Totalitarianism communism collapsed one actor in the cold war. And totalitarian capitalism is collapsing the other. Yet neither one has learned a whit of collapse’s lesson so far. No nation is above history, and every totalitarianism is the same: just another word for ruin.

De Amerikaanse toekomst is somberder dan we denken. En misschien is dat een ironische les. Het communisme van het totalitarisme heeft één acteur in de koude oorlog laten instorten. En het totalitaire kapitalisme laat de andere instorten. Maar tot nu toe heeft geen van beiden een les van de ondergang geleerd.

Bron: Where Does America Go From Here? : Or, the Difference Between Hard and Soft Collapse (29 januari 2018)

Het beste van verschillende werelden
What would I do?

I would give America British healthcare and public media, German unions and corporate governance, Scandinavian social systems, and French safety nets. I’d combine all these into something like the world’s best optimized social contract for well-being as we currently know it (instead of profits and GDP growth).

Wat zou ik doen?

Ik zou Amerika Britse gezondheidszorg en publieke media geven, Duitse vakbonden en werknemers het recht om bedrijven mede te besturen, Scandinavische sociale systemen en Franse vangnetten. Ik zou al deze dingen combineren tot ’s werelds best geoptimaliseerde sociale contract voor welzijn zoals we dat nu kennen (in plaats van winst en groei van het BBP).

Bron: Can America Become a Working Country Again? : Or, How to Rewrite a Social Contract (30 januari 2018)

We zijn niet dan onze voorgangers
Collapse is a universal process of human societies. We are no better than our ancestors, neighbours, or our descendants — and we never will be. And the sooner that we understand how, why, and when — though it conflicts with our own need to feel mighty, special, and privileged— perhaps the less prone to it we will be.

Het is een universeel fenomeen dat menselijke samenlevingen in elkaar storten. We zijn niet beter dan onze voorouders, buren of onze nakomelingen – en dat zullen we nooit zijn. En hoe sneller we begrijpen hoe, waarom en wanneer – alhoewel het in strijd is met onze eigen behoefte om ons machtig, speciaal en bevoorrecht te voelen – we misschien minder kwetsbaar zullen zijn.

Bron: How Societies Collapse : Or, The Eerie Parallels Between Rome, Nazi Germany, and America (30 januari 2018)

Democratie, tot ziens!?
My feeling is that there is a good chance this will be that last generation that has seen a more democratic world than a less democratic one — at least for a generation or two. Because if you think about the above, here is what it all means: in some way, deep and profound, we lost sight of what a democracy really was. Not just the tedious exercise of voting, or even of keeping up with the news, or even reaching some noble Athenian ideal of being perpetually engaged citizens.

Mijn gevoel zegt me dat er een goede kans is dat dit de laatste generatie zal zijn die een meer democratische wereld heeft gezien dan een minder democratische wereld – tenminste voor een generatie of twee. Omdat als je aan het bovenstaande denkt, dit is wat het allemaal betekent: op de een of andere manier, diep en grondig, verloren we het zicht op wat een democratie werkelijk was. Niet alleen de vervelende uitoefening van het stemmen, of zelfs van het bijhouden van het nieuws, of zelfs het bereiken van een of ander nobel Atheens ideaal van voortdurend geëngageerde burgers.

Bron: Is the World Giving Up on Democracy? : Will This Be the First Generation In Recent History To Grow Up in a Less Free, Not a More Free, World? (31 januari 2018)

Gelijken of rivalen?
Thus, extreme hierarchy dominates American life to an extreme it doesn’t elsewhere — especially not in rich countries. That is why CEO to worker pay is the highest, as is inequality, indignity, inopportunity, and so on. Yet the cultural meaning of all this is that Americans do not see one another as equals — but as rivals.

Zo domineert extreme hiërarchie het Amerikaanse leven tot in het extreme, en dat geldt elders niet – vooral niet in rijke landen. Daarom is de beloning van de CEO de hoogste, evenals ongelijkheid, vernedering, ongeschiktheid, enzovoort. De culturele betekenis van dit alles is dat Amerikanen elkaar niet als gelijken zien – maar als rivalen.

Bron: Why American Culture Was a Perfect Fit For Fascism : How Regressive Societies Flee Into the Arms of Strongmen (31 januari 2018)

Lever hier uw leven gratis in!
So. How did tech get here? Well, tech’s promise is always to create a better economy. But this wave of tech didn’t. It simply turbocharged the old one: extreme capitalism. It is now a virtual sharecropping field, where people do emotional labour for free, so a tiny number of people who own shares can profit. That labour is made of status rivalry, competitive envy, and internalized inadequacy, so it harms the people who do it, in lasting and mounting ways.

Does all this sound familiar? It’s just the story of extreme capitalism all over again — only in maybe its most extreme form yet: you work for free, and we reap not just all the benefits: we take your social, intellectual, cultural, and political agency away, too.

Zo. Hoe kwam tech hier? Wel, de belofte van tech is altijd om een ​​betere economie te creëren. Maar deze golf van technologie deed dat niet. Het schakelde de turbo aan: extreem kapitalisme. Het is nu een virtueel veld waar gedeeld wordt, waar mensen gratis emotionele arbeid verrichten, zodat een klein aantal mensen die aandelen bezitten, kan profiteren. Dat werk is gebaseerd op status rivaliteit, concurrerende jaloezie en geïnternaliseerde ontoereikendheid; dus het schaadt de mensen die het doen, op een duurzame en stijgende manier.

Klinkt dit allemaal bekend in de oren? Het is gewoon het verhaal van extreem kapitalisme – alleen in misschien de meest extreme vorm tot nu toe: je werkt gratis en we oogsten niet alleen alle voordelen: we nemen ook je sociale, intellectuele, culturele en politieke leven als het ware over.

Bron: The Revolt Against Silicon Valley’s Failed Dream : Or, How Tech Created its Own Backlash (1 februari 2018)

Een ander soort advertenties
What would such ads look like? What might have happened if the ad industry had chosen road two? Well, it would have been difficult and challenging — making ads that benefited people, that people liked, found desirable and interesting and worth caring about and sharing.

Hoe zien dergelijke advertenties eruit? Wat zou er gebeurd zijn als de reclamewereld weg twee had gekozen? Nou, het zou moeilijk en uitdagend zijn geweest – het maken van advertenties die mensen ten goede kwamen, die mensen leuk vonden, die wenselijk en interessant vonden en de moeite waard om te geven en te delen.

Bron: How Advertising Blew Its Biggest Chance Since the Mad Men : Or, Why Media Flaming Out Isn’t Tech’s Fault — It’s Advertising’s Fault (2 februari 2018)

Menselijkheid, empathie
To deprive minds of reality and reason is not just to leave them dumb and mute. It is also to take away their humanity. And that is what I miss most in American discourse. Humanity. A sense of empathy, grace, compassion, wisdom, justice — all the more powerful when it is shaped by tragedy, loss, and incompletion. I do not read things that sing and touch and soar and fall, about what is noble and beautiful and tragic and inescapable in all human hearts — love, death, grief, dust. I read now about money, sex, indifference, power, spite, and violence. Dull, clumsy ideas, that tell feeble, desperate fairy tales — which only remind me just how dark these times are.

Om de geest van de werkelijkheid en de rede te beroven, is niet alleen dom en stom. Het is ook om hun menselijkheid weg te nemen. En dat is wat ik het meest mis in het Amerikaanse discours. De mensheid. Een gevoel voor empathie, gratie, mededogen, wijsheid, rechtvaardigheid – des te krachtiger wanneer het wordt gevormd door tragedie, verlies en onvolledigheid. Ik lees geen dingen die zingen en aanraken en zweven en vallen, over wat nobel en mooi is en tragisch en onontkoombaar in alle menselijke harten – liefde, dood, verdriet, stof. Ik lees nu over geld, seks, onverschilligheid, macht, wrok en geweld. Saaie, onhandige ideeën, die zwakke, wanhopige sprookjes vertellen – die me er alleen aan herinneren hoe donker deze tijden zijn.

Bron: How American Discourse Died : Or, How Nuance, Pseudoscience, and Ideology Suffocated American Thinking (4 februari 2018)

Leve de vooruitgang?
The market algorithm that is coming to dominate life in America — whether Uber’s, Amazon’s, or Facebook’s — is not optimized for a higher quality of life. It is only optimized for speed, scale, and profit — and damn the costs, whether they are human, social, cultural, environmental, or political.

Leve de vooruitgang?
The market algorithm that is coming to dominate life in America — whether Uber’s, Amazon’s, or Facebook’s — is not optimized for a higher quality of life. It is only optimized for speed, scale, and profit — and damn the costs, whether they are human, social, cultural, environmental, or political.

Let the weakest and most powerless pay them.

So while of course there are “upsides” and “downsides” to every economic exchange, the question isn’t even whether they “upsides” outweigh the “downsides” — but whether they are considered in any real way at all.

And the problem in this economy is that the algorithms that run it, just like the trade deals of global trade, reduce human beings to atomized, alienated, dehumanized, powerless commodities.

Het marktalgoritme dat het leven in Amerika gaat domineren – of dat nu van Uber, Amazon of Facebook is – is niet geoptimaliseerd voor een hogere kwaliteit van leven. Het is alleen geoptimaliseerd voor snelheid, schaal en winst – en verdomd de kosten, of ze nu menselijk, sociaal, cultureel, ecologisch of politiek zijn.

Laat de zwaksten en meest machtelozen hen betalen.

Dus hoewel er natuurlijk “upsides” en “nadelen” zijn voor elke economische uitwisseling, is de vraag niet eens of deze “upsides” opwegen tegen de “nadelen” – maar of ze überhaupt op een echte manier worden beschouwd.

En het probleem in deze economie is dat de algoritmen die het uitvoeren, net als de handelsovereenkomsten van wereldwijde handel, menselijke wezens reduceren tot geatomiseerde, vervreemde, ontmenselijkte, machteloze goederen.

Bron: Why Innovation Isn’t Working : Or, Why This Was a Lost Decade for Innovation (5 februari 2018)

Ponzi
Now while I am sure you have had similar thoughts, here is what you might not have gotten to yet. This shell game — a stock market booming while an economy and the lives in it crater — cannot go on forever. An economy based on such a trade is a Ponzi scheme of prosperity conducted on a mass social scale. And one day, the bill must come due.

Nu, terwijl ik zeker weet dat je soortgelijke gedachten hebt gehad, is hier iets wat je misschien nog niet hebt meegekregen. Dit shell-spel – aan de ene kant een florerende beurs en een economie die zich in een krater bevindt – kan niet eeuwig doorgaan. Een economie gebaseerd op een dergelijke handel is een Ponzifraude; uitgevoerd op een massale sociale schaal. En op een dag moet de rekening komen.

Bron: The Next Crash : Or, Why a Stock Market Booming While Life Craters is a Social Ponzi Scheme, Not an Economy (6 februari 2018)

Umair Haque
In juni 2016 schreef Umair Haque een stukje over zijn leven: My story : and where it led me.

Een bijzonder verhaal. Rond zijn vijfendertigste werd geconstateerd dat hij dood zou gaan. Kanker. Maar hij ging niet dood. Maand na maand bleef hij leven. Hij werd zelfs verliefd. Die geliefde kwam met de suggestie dat hij geen kanker had, maar zeer gevoelig was voor licht. Een zeer zeldzame ziekte. Sindsdien is hij opgebloeid. Heeft zijn oude leven – vol stress en gedoe – opzij gegooid en is een schrijver en consultant geworden. Die mensen probeert te helpen de wereld en zichzelf te begrijpen.

Hij heeft een feilloos gevoel gekregen voor wat in het leven écht belangrijk is. En dat draait niet om de hoogte van het BNP, nog meer inkomen, nog meer consumeren et cetera. Hij is als het ware ontstegen aan dat gedoe. Gedoe waarop ons huidig economisch systeem draait.

Ik vermoed dat hij zich kan vinden in de uitspraak van de Engelse econoom Tim Jackson dat “People are persuaded to spend money we don’t have, on things we don’t need, to create impressions that won’t last, on people we don’t care about.” Vertaling: “Mensen worden overgehaald om geld dat ze niet hebben uit te geven aan dingen die ze niet nodig hebben, om indrukken te creëren die niet blijvend zijn, voor mensen waar ze niet om geven.”

Umair Haque zegt in My story : and where it led me het volgende over ‘de’ economie:

Now, I write about the economy less. That’s easy, and if you really want to know, I can sum it up for you in a sentence (it’s not getting better, because money is flowing in the wrong direction so much that interest rates are negative).

Vertaling: Nu schrijf ik minder over de economie. Dat is gemakkelijk, en als je het echt wilt weten, kan ik het samenvatten in een zin (het wordt niet beter, omdat geld zo vaak de verkeerde richting op stroomt dat de rentetarieven negatief zijn geworden).

Tot slot
Via Google kwam ik er achter dat ik Umair Haque al eens eerder had geciteerd. In januari 2012 in een artikel over Sikko Gerkema, die een brief voor jongeren schreef. In die brief neemt hij Umair Haque mee. Artikel: We beseften allemaal dat we de chaos en onzin achterlieten (januari 2012)

Citaat 517 (dinsdag 6 februari 2018)
Homepage Citaten 2018